Περιεχόμενα - Εισαγωγή - Χαρακτήρες I-VIII - Χαρακτήρες IX-XVI - Χαρακτήρες XVII-XXIII - Χαρακτήρες XIV-XXX - Πίνακες
 
 
 

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
XVII-XXIII

 

Μετάφραση-Σχόλια: Εμμανουήλ Δαϋίδ

 
 
ΜΕΜΨΙΜΟΙΡΙΑΣ
ΙΖ‘
XVII
ΜΕΜΨΙΜΟΙΡΙΑΣ

   Ἔστι δὲ ἡ μεμψιμοιρία ἐπιτίμησις παρὰ τὸ προσῆκον τῶν δεδομένων, ὁ δὲ μεμψίμοιρος τοιόσδε τις,

   Ἡ μεμψιμοιρία εἶναι κατηγορία παρὰ τὸ πρέπον τῶν δῶρων ποὺ λαμβάνει κανείς. Ἰδοὺ δέ τὶ λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ μεμψίμοιρος 1.

[2] οἷος ἀποστείλαντος μερίδα τοῦ φίλου εἰπεῖν πρὸς τὸν φέροντα· Ἐφθόνησάς μοι τοῦ ζωμοῦ καὶ τοῦ οἰναρίου οὐκ ἐπὶ δεῖπνον καλέσας. Ἂν φὶλος του θυσιάσας στείλῃ εἰς αὐτὸν μερίδα κρέατος, λέγει εἰς τὸν φέροντα ‘ἐλυπήθη ὁ κύριός σου νὰ μὴ φάγω καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὸν ζωμὸν τοῦ κρέατος καὶ νὰ πιῶ ὀλίγο κρασάκι, διὰ τοῦτο δὲν μὲ ἐκάλεσε εἰς τὸ δεῖπνον’.
[3] καὶ ὑπὸ τῆς ἑταίρας καταφιλούμενος εἰπεῖν· Θαυμάζω, εἰ σὺ καὶ ἀπὸ τῆς ψυχῆς οὕτω με φιλεῖς. — Ἂν ἀπὸ τὴν ἐρωμένην του λαμβάνῃ φιλήματα, τῆς λέγει ‘ἀπορῶ ἂν αὐτὰ προέρχωνται ἀπὸ τὴν καρδιά σου’·
[4] καὶ τῷ Διὶ ἀγανακτεῖν, οὐ διότι ὕει, ἀλλὰ διότι ὕστερον. — θυμώνει κατὰ τοῦ Διὸς ὄχι διότι δὲν βρέχει ἀλλὰ διότι βρέχει ἀργά.
[5] καὶ εὑρὼν ἐν τῇ ὁδῷ βαλλάντιόν τι εἰπεῖν· Ἀλλ' οὐ θησαυρὸν εὕρηκα οὐδέποτε. — Ἂν εὕρῃ εἰς τὸν δρόμον βαλλάντιον, λέγει· ‘καλά, ἀλλὰ δὲν ἔχω εὕρει ποτὲ θησαυρό’.
[6] καὶ πριάμενος ἀνδράποδον ἄξιον καὶ πολλὰ δεηθεὶς τοῦ πωλοῦντος· Θαυμάζω, εἰπεῖν, ὅ τι ὑγιὲς οὕτω ἄξιον ἐώνημαι. — Ἀφοῦ μὲ πολλὰς παρακλήσεις ἀγοράσῃ εὐθηνὰ ἕνα δοῦλον, λέγει εἰς τὸν πωλητὴν ‘ἀπορῶ ὅτι ἔχω ἀγοράσει κάτι χωρὶς ἐλάττωμα τόσο φθηνά’·
[7] καὶ πρὸς τὸν εὐαγγελιζόμενον, ὅτι Υἱός σοι γέγονεν, εἰπεῖν, ὅτι Ἂν προσθῇς· καὶ τῆς οὐσίας τὸ ἥμισυ ἄπεστιν, ἀληθῆ ἐρεῖς. —Εἰς ἐκεῖνον ποὺ τοῦ φέρει τὴν καλὴν ἀγγελίαν ὅτι ἀπέκτησε υἱὸν 2 λέγει ‘ἀλλὰ πρόσθεσε ὅτι ἐχάθη καὶ τὸ ἥμισυ τῆς περιουσίας μου’.
[8] καὶ δίκην νικήσας καὶ λαβὼν πάσας τὰς ψήφους ἐγκαλεῖν τῷ γράψαντι τὸν λόγον ὡς πολλὰ παραλελοιπότι τῶν δικαίων. — Ὅταν εἰς τὸ δικαστήριον κερδίσῃ παμψηφεὶ δίκην, κατηγορεῖ τὸν γράψαντα 3 τὴν ἀπολογίαν του ὅτι ἔχει παραλίπει πολλὰ ἐπιχειρήματα.
[9] καὶ ἐράνου εἰσενεχθέντος παρὰ τῶν φίλων καὶ φήσαντός τινος· Ἱλαρὸς ἴσθι, Καὶ πῶς; εἰπεῖν, Ὅτι δεῖ τἀργύριον ἀποδοῦναι ἑκάστῳ καὶ χωρὶς τούτων χάριν ὀφείλειν ὡς εὐεργετημένον; — Ὅταν οἱ φίλοι του κάμουν συνεισφορὰν δι’ αὐτὸν καὶ κἄποιος τοῦ εἴπῃ ‘ἔ! τώρα πρέπει νὰ εἶσαι χαρούμενος’, ἀπαντᾷ "μὰ πῶς ; ἀφοῦ πρέπει καὶ τὰ χρήματα νὰ δώσω ὀπίσω εἰς τὸν καθένα καὶ ἐκτὸς τούτου νὰ χρεωστῶ χάριν ὡς εὐεργετημένος;"

 

 

ΑΠΙΣΤΙΑΣ
ΙΗ‘
XVIII
ΑΠΙΣΤΙΑΣ
       Ἔστιν ἀμέλει <ἡ> ἀπιστία ὑπόληψίς τις ἀδικίας κατὰ πάντων, ὁ δὲ ἄπιστος τοιοῦτός τις,        Ἡ ἀπιστία 1 εἶναι βεβαίως γνώμη ποὺ ἔχει κανεὶς δι’ ὅλους ὅτι εἶναι ἄδικοι· ἰδοὺ δὲ τὶ λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἄπιστος.
[2] οἷος ἀποστείλας τὸν παῖδα ὀψωνήσοντα ἕτερον παῖδα πέμπειν τὸν πευσόμενον, πόσου ἐπρίατο. — Ὅταν στείλῃ τὸν δοῦλόν του διὰ νὰ ψωνίσῃ, στέλλει κατόπιν δεύτερον διὰ νὰ πληροφορηθῇ, πόσον ἐπλήρωσεν ὁ πρῶτος διὰ τὰ ὀψώνια.
[3] καὶ φέρειν αὐτὸς τὸ ἀργύριον καὶ κατὰ στάδιον καθίζων ἀριθμεῖν, πόσον ἐστί. — Εἰς τὸν δρόμον κρατεῖ ὁ ἴδιος 2 τὰ χρήματα καὶ εἰς κάθε στάδιον (185 μέτρα) καθίζει καὶ τὰ μετρᾷ.
[4] καὶ τὴν γυναῖκα τὴν αὑτοῦ ἐρωτᾶν κατακείμενος, εἰ κέκλεικε τὴν κιβωτόν, καὶ εἰ σεσήμανται τὸ κυλιούχιον, καὶ εἰ ὁ μοχλὸς εἰς τὴν θύραν τὴν αὐλείαν ἐμβέβληται, καὶ ἂν ἐκείνη φῇ, μηδὲν ἧττον αὐτὸς ἀναστὰς γυμνὸς ἐκ τῶν στρωμάτων καὶ ἀνυπόδητος τὸν λύχνον ἅψας ταῦτα πάντα περιδραμὼν ἐπισκέψασθαι καὶ οὕτω μόλις ὕπνου τυγχάνειν. — Ὅταν εὑρίσκεται εἰς τὴν κλίνην, ἐρωτᾷ τὴν γυναῖκά του ἂν ἔχῃ κλείσει τὸ κιβώτιον, ἂν εἶναι σφραγισμένο τὸ ἑρμάριον διὰ τὰ ἀσημικὰ καὶ ἂν ἔχῃ βάλει τὸν σύρτην εἰς τὴν θύραν τῆς αὐλῆς· ἂν δὲ ἐκείνη ἀπαντήσῃ ‘ναί’, δὲν πιστεύει, ἀλλὰ σηκώνεται γυμνὸς ἀπὸ τὸ στρῶμα καὶ ἀφοῦ ἀνάψῃ λύχνον περιφέρεται ξυπόλυτος διὰ νὰ τὰ ἐπιθεωρήσῃ ὅλα, καὶ ἔτσι μόνον ἠμπορεῖ νὰ κοιμηθῇ.
[5] καὶ τοὺς ὀφείλοντας αὐτῷ ἀργύριον μετὰ μαρτύρων ἀπαιτεῖν τοὺς τόκους, ὅπως μὴ δύναιντο ἔξαρνοι γενέσθαι. — Ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τοῦ χρεωστοῦν χρήματα ζητεῖ τοὺς τόκους μὲ μάρτυρας, διὰ νὰ μὴ ἠμποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν.
[6] καὶ τὸ ἱμάτιον δὲ ἐκδοῦναι δεινὸς οὐχ ὃς βέλτιστα ἐργάσεται, ἀλλ' ὅταν ᾖ ἄξιος ἐγγυητὴς τοῦ κναφέως. — Εἶναι ἱκανὸς νὰ δώσῃ καὶ τὸ φόρεμά του πρὸς καθαρισμὸν ὄχι εἰς τὸν καλύτερον καθαριστήν, ἀλλ’ εἰς ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀξιόπιστον ἐγγυητήν.
[7] καὶ ὅταν ἥκῃ τις αἰτησόμενος ἐκπώματα, μάλιστα μὲν μὴ δοῦναι, ἂν δ' ἄρα τις οἰκεῖος ᾖ καὶ ἀναγκαῖος, μόνον οὐ πυρώσας καὶ στήσας καὶ σχεδὸν ἐγγυητὴν λαβὼν χρῆσαι. — Ἂν ἔλθῃ κανεὶς νὰ δανεισθῇ ἀπὸ αὐτὸν ποτήρια 3 (χρυσᾶ ἢ ἀργυρᾶ), συνήθως μὲν δὲν τὰ δίδει, ἂν ὅμως εἶναι κάποιος συγγενής του ἢ στενὸς φίλος, τὰ δανείζει, ἀφοῦ πρῶτα τὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ πῦρ καὶ τὰ ζυγίσῃ καὶ σχεδὸν λάβῃ ἐγγυητήν.
[8] καὶ τὸν παῖδα δὲ ἀκολουθοῦντα κελεύειν αὑτοῦ ὄπισθεν μὴ βαδίζειν, ἀλλ' ἔμπροσθεν, ἵνα φυλάττῃ αὐτόν, μὴ ἐν τῇ ὁδῷ ἀποδράσῃ. — Διατάσσει τὸν δοῦλον ποὺ τὸν συνοδεύει νὰ μὴ βαδίζῃ ὀπίσω ἀλλ’ ἐμπρός του, διὰ νὰ τὸν προσέχῃ μὴ τοῦ φύγῃ εἰς τὸν δρόμον.
[9] καὶ τοῖς εἰληφόσι τι παρ' αὐτοῦ καὶ λέγουσι· Πόσου, κατάθου, οὐ γὰρ σχολάζω πω, <εἰπεῖν>· Πέμπειν μηδὲν πραγματεύου· ἐγὼ γάρ, <ἕως> ἂν σὺ σχολάσῃς, συνακολουθήσω. — Εἰς ἐκείνους ποὺ ἠγόρασαν ἀπὸ αὐτὸν κάτι καὶ λέγουν ‘πόσον τιμᾶται; γράψε το, διότι δὲν ἔχω τώρα καιρὸν’ ἀπαντᾷ ‘μὴ ἐνοχλεῖσαι, διότι ἐγὼ θὰ σὲ συντροφεύσω ἕως ὅτου εὐκαιρήσῃς’.

 

 

ΔΥΣΧΕΡΕΙΑΣ
ΙΘ‘
XIX
ΔΥΣΧΕΡΕΙΑΣ

       Ἔστι δὲ ἡ δυσχέρεια ἀθεραπευσία σώματος λύπης παρασκευαστική, ὁ δὲ δυσχερὴς τοιοῦτός τις,

       Ἡ δυσχέρεια εἶναι ἀμέλεια διὰ τὴν περιποίησιν τοῦ σώματος, ἡ ὁποία προξενεῖ δυσάρεστον αἴσθημα εἰς τοὺς ἄλλους. Ἰδοὺ δὲ τί λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ δυσχερής 1.

[2] οἷος λέπραν ἔχων καὶ ἀλφὸν καὶ τοὺς ὄνυχας μεγάλους περιπατεῖν καὶ φῆσαι ταῦτα εἶναι αὑτῷ συγγενικὰ ἀρρωστήματα· ἔχειν γὰρ αὐτὸν καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν πάππον, καὶ οὐκ εἶναι ῥᾴδιον αὐτῶν εἰς τὸ γένος ὑποβάλλεσθαι. — Ἐνῷ ἔχει λέπραν καὶ λειχῆνας καὶ μαῦρα νύχια ἀπὸ τὸ νόσημα, περιφέρεται εἰς τὸν δρόμον καὶ λέγει ὅτι ταῦτα τοῦ εἶναι ἀσθένειαι κληρονομικαί, διότι τὰ εἴχε καὶ ὁ πατέρας του καὶ ὁ πάππος του, διὰ τοῦτο δὲν ἠμπορεῖ ἄλλος νὰ εἰσχωρήσῃ εἰς τὸ γένος των 2.
[3] ἀμέλει δὲ δεινὸς καὶ ἕλκη ἔχειν ἐν τοῖς ἀντικνημίοις καὶ προσπταίσματα ἐν τοῖς δακτύλοις καὶ μὴ θεραπεῦσαι ἀλλ' ἐᾶσαι θηριωθῆναι· — Εἶναι δὲ βεβαίως ἱκανὸς καὶ ὅταν ἔχῃ πληγὰς εἰς τὸ ἀντικνήμιον ἢ ξεγδάρματα εἰς τοὺς δακτύλους, νὰ μὴ τὰ θεραπεύῃ, ἀλλὰ νὰ τὰ ἀφήνῃ νὰ λαμβάνουν κακοήθη μορφήν.
καὶ τὰς μασχάλας δὲ θηριώδεις καὶ δασείας ἔχειν ἄχρι ἐπὶ πολὺ τῶν πλευρῶν καὶ τοὺς ὀδόντας μέλανας καὶ ἐσθιομένους ὥστε δυσέντευκτος εἶναι καὶ ἀηδής. — Ἔχει τὸ τρίχωμα εἰς τὰς μασχάλας 3 ὅμοιον μὲ τρίχωμα θηρίου, πυκνὸ ποὺ σκεπάζει μέγα μέρος τῶν πλευρῶν του, καὶ τὰ δόντια μαῦρα καὶ καταφαγωμένα, ὥστε νὰ προξενῆ ἀηδίαν καὶ νὰ μὴ ἠμπορῇς νὰ τὸν πλησιάσῃς·
[4] καὶ τὰ τοιαῦτα· ἐσθίων ἀπομύττεσθαι· θύων ἅμ' ἀδαξᾶσθαι· προσλαλῶν ἀπορρίπτειν ἀπὸ τοῦ στόματος· ἅμα πιὼν προσερυγγάνειν. — καὶ πετᾷ τὴν μύξαν του 4, ἐνῷ τρώγει τὸ φαγητόν του· χώνεται εἰς τὰ αἵματα, ὅταν θυσιάζῃ· ὅταν ὁμιλῇ πρός τινα, τὸν ραντίζει 5 μὲ σάλια ἀπὸ τὸ στόμα του· ἐρεύγεται, ἐνῷ πίνει·
[5] ἐν ἀνίπτοις τοῖς στρώμασι μετὰ τῆς γυναικὸς [αὐτοῦ] κοιμᾶσθαι. κοιμᾶται μὲ τὴν γυναῖκά του εἰς στρώματα ρυπαρά·
[6] ἐλαίῳ σαπρῷ ἐν βαλανείῳ χρώμενος σφύζεσθαι. εἰς τὸ λουτρὸν μεταχειρίζεται ταγγὸ λᾷδι διὰ νὰ ἀλειφθῇ.
[7] καὶ χιτωνίσκον παχὺν καὶ ἱμάτιον σφόδρα λεπτὸν καὶ κηλίδων μεστὸν ἀναβαλλόμενος εἰς ἀγορὰν ἐξελθεῖν. — Φορεῖ χονδρὸν χιτῶνα καὶ μανδύαν πολὺ λεπτὸν μὲ πολλὰς κηλῖδας καὶ πηγαίνει ἔτσι εἰς τὴν ἀγοράν
[8] καὶ εἰς ὀρνιθοσκόπου τῆς μητρὸς ἐξελθούσης βλασφημῆσαι. — λέγει βλασφημίας, ὅταν ἡ μητέρα του πηγαίνῃ νὰ συμβουλευθῇ οἰωνοσκόπον.
[9] καὶ εὐχομένων καὶ σπενδόντων ἐκβαλεῖν τὸ ποτήριον καὶ γελάσαι ὡς τεράστιόν τι πεποιηκώς· — Ὅταν ἄλλοι προσεύχωνται καὶ κάμουν σπονδάς, ἀφήνει νὰ πέσῃ τὸ ποτῆρί του 6 καὶ γελᾷ, σὰν νὰ ἔκαμε μεγάλο κατόρθωμα.
[10] 8 καὶ αὐλούμενος δὲ κροτῆσαι ταῖς χερσὶ μόνος τῶν ἄλλων καὶ συντερετίζειν καὶ ἐπιτιμᾶν τῇ αὐλητρίδι, τί οὕτω ταχὺ ἐπαύσατο· — Ὅταν ἀκούῃ αὐλητρίδα, μόνος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὰς χειροκροτεῖ καὶ συνοδεύει μὲ χαμηλὴν φωνὴν τὸν σκοπὸν καὶ τὴν ἐπιπλήττει, διότι ἔπαυσε τόσον γρήγορα·
[11] καὶ ἀποπτύσαι δὲ βουλόμενος, ὑπὲρ τῆς τραπέζης προσπτύσαι τῷ οἰνοχόῳ. — θέλει νὰ πτύσῃ 7 ἐπάνω ἀπὸ τὸ τραπέζι καὶ πτύει τὸν ὑπηρέτην ποὺ προσφέρει τὸ κρασί.

 

 

ΑΗΔΙΑΣ
Κ‘
XX
ΑΗΔΙΑΣ

       Ἔστι δὲ ἡ ἀηδία, ὡς ὅρῳ περιλαβεῖν, ἔντευξις λύπης ποιητικὴ ἄνευ βλάβης, ὁ δὲ ἀηδὴς τοιοῦτός τις, [2] οἷος ἐγείρειν ἄρτι καθεύδοντα εἰσελθών, ἵνα αὐτῷ λαλῇ. [3] καὶ ἀνάγεσθαι δὴ μέλλοντας κωλύειν. [4] καὶ προσελθόντων δεῖσθαι ἐπισχεῖν, ἕως ἂν περιπατήσῃ. [5] καὶ τὸ παιδίον τῆς τίτθης ἀφελόμενος, μασώμενος σιτίζειν αὐτὸς καὶ ὑποκορίζεσθαι ποππύζων καὶ πανουργημάτιον τοῦ πάππου καλῶν. [6] καὶ ἐσθίων δὲ ἅμα διηγεῖσθαι, ὡς ἐλλέβορον πιὼν ἄνω καὶ κάτω καθαρθείη καὶ ζωμοῦ τοῦ παρακειμένου ἐν τοῖς ὑποχωρήμασιν αὑτῷ μελαντέρα <εἴη> ἡ χολή. [7] καὶ ἐρωτῆσαι δὲ δεινὸς ἐναντίον τῶν οἰκείων· Εἴπ', ὦ μάμμη, ὅτ' ὤδινες καὶ ἔτικτές με, τίς ἡμέρα; [8] καὶ ὑπὲρ αὑτοῦ δὲ λέγειν, ὡς ἡδύς ἐστι καὶ <ἀηδής>, ἀμφότερα δὲ οὐκ ἔχοντα οὐ ῥᾴδιον ἄνθρωπον λαβεῖν, [9] καὶ ὅτι ψυχρὸν ὕδωρ ἐστὶ παρ' αὐτῷ λακκαῖον, καὶ ὡς κῆπος λάχανα πολλὰ ἔχων καὶ ἁπαλὰ [ὥστε εἶναι ψυχρὸν] καὶ μάγειρος εὖ τὸ ὄψον σκευάζων, καὶ ὅτι ἡ οἰκία αὐτοῦ πανδοκεῖόν ἐστι_μεστὴ γὰρ ἀεί_καὶ τοὺς φίλους αὐτοῦ εἶναι τὸν τετρημένον πίθον· εὖ ποιῶν γὰρ αὐτοὺς οὐ δύνασθαι ἐμπλῆσαι. [10] καὶ ξενίζων δὲ δεῖξαι τὸν παράσιτον αὐτοῦ ποῖός τίς ἐστι τῷ συνδειπνοῦντι· καὶ παρακαλῶν δὲ ἐπὶ τοῦ ποτηρίου εἰπεῖν, ὅτι τὸ τέρψον τοὺς παρόντας παρεσκεύασται, καὶ ὅτι αὐτήν, ἐὰν κελεύσωσιν, ὁ παῖς μέτεισι παρὰ τοῦ πορνοβοσκοῦ ἤδη, ὅπως πάντες ὑπ' αὐτῆς αὐλώμεθα καὶ εὐφραινώμεθα.

       Ἡ ἀηδία εἶναι, ἂν θέλῃς νὰ τὴν ὁρίσῃς, συνάντησις ποὺ ἠμπορεῖ νὰ προξενήσῃ λύπην χωρὶς ζημίαν. Ἰδοὺ δὲ τί λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀηδής 1. Εἰσέρχεται εἰς τὸ δωμάτιον ἀνθρώπου ποὺ ἐκοιμήθη πρὸ ὀλίγου καὶ τὸν ἐξυπνᾷ διὰ νὰ τοῦ ὁμιλήσῃ.— ἐμποδίζει ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀποπλεύσουν.— Εἰς ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονται νὰ τὸν ἴδουν λέγει νὰ τὸν περιμένουν ἕως ὅτου ἐπιστρέψῃ ἀπὸ τὸν περίπατόν του.— (Εἰς τὸ σπίτι φίλου) παίρνει τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν τροφόν 2, τοῦ δίδει τροφήν, ἀφοῦ τὴν μασήσῃ ὁ ἴδιος, τοῦ ὁμιλεῖ ψελλίζοντας σὰν παιδάκι καὶ τὸ ὀνομάζει παιγνίδι τοῦ παππάκη.— Εἰς τὸ τραπέζι διηγεῖται ὅτι ἔλαβε καθαρτικὸ (ἐλλέβορον 3), ὅτι τὸν ἐνήργησε ἀπὸ πάνω καὶ κάτω καὶ ὅτι ἡ χολὴ εἰς τὰ περιττώματα του ἦτο περισσότερον μαύρη ἀπὸ τὸν ζωμον ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸ τραπέζι.— Εἶναι ἱκανὸς καὶ ἐμπρὸς εἰς τοὺς ὑπηρέτας νὰ ἐρωτήσῃ τὴν μητέρα του· ‘πές μου, μητέρα, τί ἐντυπώσεις εἶχες τὴν ἡμέρα ποὺ μὲ ἐγεννοῦσες’· ἔπειτα δίδει ὁ ἴδιος τὴν ἀπάντησιν καὶ λέγει ὅτι εἶναι εὐχάριστον καὶ λυπηρὸν συγχρόνως, ἀλλὰ χωρὶς αὐτὰ τὰ δύο δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γεννηθῇ ἄνθρωπος.— Καλεσμένος εἰς δεῖπνον διηγεῖται, ὅτι ἔχει εἰς τὸ σπίτι του στέρναν μὲ δροσερὸ νερὸ καὶ κῆπον μὲ πολλὰ καὶ τρυφερὰ λάχανα καὶ μάγειρον ποὺ παρασκευάζει ἐξαίρετα φαγητά, ὅτι τὸ σπίτι του εἶναι ξενοδοχεῖον, διότι δὲν ἀδειάζει ποτὲ καὶ οἱ φιλοι του εἶναι (κατὰ τὴν παροιμίαν) τρυπημένοι πίθοι, διότι ὅσον καὶ ἂν τοὺς εὐεργετήση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ τοὺς χορτάσῃ.— Ὅταν φιλοξενῇ κάποιον, ἐπαινεῖ τὰ προτερήματα τοῦ παρασίτου 4 (κόλακος) του, τὸν ὁποῖον παρουσιάζει· καὶ ὅταν προσκαλῇ τοὺς καλεσμένους νὰ πιοῦν, λέγει ὅτι ἔχουν ὅλα ἑτοιμασθῆ διὰ νὰ εὐχαριστηθοῦν καὶ ὅτι ὁ δοῦλος θὰ ὑπάγῃ ἀμέσως, ἂν διατάξουν, νὰ ζητήσῃ αὐλητρίδα ἀπὸ τὸν πορνοβοσκὸν ‘διὰ νὰ τὴν ἀκούσωμεν ὅλοι, ὅταν παίζῃ τὸν αὐλόν, καὶ εὐχαριστηθοῦμε’.

 

 

ΜΙΚΡΟΦΙΛΟΤΙΜΙΑΣ
ΚΑ‘
XXI
ΜΙΚΡΟΦΙΛΟΤΙΜΙΑΣ

       Ἡ δὲ μικροφιλοτιμία δόξει εἶναι ὄρεξις τιμῆς ἀνελεύθερος, ὁ δὲ μικροφιλότιμος τοιοῦτός τις, [2] οἷος σπουδάσαι ἐπὶ δεῖπνον κληθεὶς παρ' αὐτὸν τὸν καλέσαντα κατακείμενος δειπνῆσαι. [3] καὶ τὸν υἱὸν ἀποκεῖραι ἀπαγαγὼν εἰς Δελφούς, [4] καὶ ἐπιμεληθῆναι δέ, ὅπως αὐτῷ ὁ ἀκόλουθος Αἰθίοψ ἔσται. [5] καὶ ἀποδιδοὺς μνᾶν ἀργυρίου καινὸν ποιῆσαι ἀποδοῦναι. [6] καὶ κολοιῷ δὲ ἔνδον τρεφομένῳ δεινὸς κλιμάκιον πρίασθαι καὶ ἀσπίδιον χαλκοῦν ποιῆσαι, ὃ ἔχων ἐπὶ τοῦ κλιμακίου ὁ κολοιὸς πηδήσεται. [7] καὶ βοῦν θύσας τὸ προμετωπίδιον ἀπαντικρὺ τῆς εἰσόδου προσπατταλεῦσαι στέμμασι μεγάλοις περιδήσας, ὅπως οἱ εἰσιόντες ἴδωσιν, ὅτι βοῦν ἔθυσε. [8] καὶ πομπεύσας δὲ μετὰ τῶν ἱππέων τὰ μὲν ἄλλα πάντα δοῦναι τῷ παιδὶ ἀπενεγκεῖν οἴκαδε, ἀναβαλλόμενος δὲ θοἰμάτιον ἐν τοῖς μύωψι κατὰ τὴν ἀγορὰν περιπατεῖν. [9] καὶ κυναρίου δὲ Μελιταίου τελευτήσαντος αὐτῷ, μνῆμα ποιῆσαι καὶ στηλίδιον, ποιήσας ἐπιγράψαι· Κλάδος Μελιταῖος. [10] καὶ ἀναθεὶς δακτυλίδιον χαλκοῦν ἐν τῷ Ἀσκληπιείῳ τοῦτο ἐκτρίβειν, στεφανοῦν, ἀλείφειν ὁσημέραι. [11] ἀμέλει δὲ καὶ διοικήσασθαι παρὰ τῶν συμπρυτάνεων, ὅπως ἀπαγγείλῃ τῷ δήμῳ τὰ ἱερά, καὶ παρεσκευασμένος λαμπρὸν ἱμάτιον καὶ ἐστεφανωμένος παρελθὼν εἰπεῖν· Ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐθύομεν οἱ πρυτάνεις τὰ ἱερὰ τῇ Μητρὶ τῶν θεῶν, τὰ γαλάξια, καὶ τὰ ἱερὰ καλά, καὶ ὑμεῖς δέχεσθε τὰ ἀγαθά. καὶ ταῦτα ἀπαγγείλας ἀπιὼν διηγήσασθαι οἴκαδε τῇ ἑαυτοῦ γυναικί, ὡς καθ' ὑπερβολὴν εὐημέρει.

       Ἡ μικροφιλοτιμία θὰ φανῇ ὅτι εἶναι χαμερπὴς ἐπιθυμία τιμῆς· ἰδοὺ δὲ τὶ λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ μικροφιλότιμος 1. Ὅταν προσκληθῇ εἰς δεῖπνον, προσπαθεῖ νὰ καταλάβη θέσιν κοντὰ εἰς τὸν προσκαλέσαντα.— Φέρει τὸν υἱόν του εἰς τοὺς Δελφούς 2, διὰ νὰ κόψῃ καὶ ἀφιερώσῃ ἐκεῖ τὰ μαλλιά του.— Φροντίζει νὰ ἔχῃ μαῦρον 3 δοῦλον διὰ νὰ τὸν ἀκολουθῇ. — Ὅταν δίδει ὀπίσω εἰς δανειστήν του μνᾶν, φροντίζει νὰ τὴν ἐπιστρέψῃ εἰς καινούρια ἀργυρᾶ νομίσματα.— Διὰ τὸν κολοιὸν 4 ποὺ τρέφει εἰς τὸ σπίτι του εἶναι ἱκανὸς νὰ κατασκευάσῃ σκαλίτσαν (κλιμάκιον) καὶ μικρὰν ἀσπίδα ἀπὸ χαλκόν 4, διὰ νὰ τὴν φορῇ ὁ κολοιὸς καὶ ἔτσι νὰ πηδᾷ εἰς τὴν σκαλίτσαν του· ὅταν θυσιάσῃ βόδι, καρφώνει τὸ δέρμα τοῦ μετώπου μὲ τὰ κέρατα, ἀφοῦ δέσῃ γύρω μεγάλα στέμματα 5, ἀντίκρυ εἰς τὴν εἴσοδον, διὰ νὰ βλέπουν οἱ εἰσερχόμενοι ὅτι ἐθυσίασε βόδι· ὅταν συνοδεύσῃ πομπὴν μὲ τοὺς ἱππεῖς, ὅλα τὰ ἄλλα δίδει εἰς τὸν δοῦλόν του νὰ τὰ φέρῃ εἰς τὸ σπίτι του, αὐτὸς δέ, ἀφοῦ ἐνδυθῇ τὴν πολιτικὴν στολήν του, περιφέρεται μὲ τὰ σπιρούνια εἰς τὴν ἀγοράν· ἂν ἀποθάνῃ σκυλάκι του ἀπὸ τὴν Μάλταν 6, τοῦ κατασκευάζει μνῆμα, στήνει μικρὰν στήλην καὶ γράφει ἐπάνω “Γένος τῆς Μάλτας”· ἂν ἀφιερώσῃ δάκτυλον χάλκινον 7 εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τὸν τρίβει καθημέραν, τὸν στολίζει μὲ ἄνθη καὶ τὸν ἀλείφει μὲ μύρον· ὅταν εἶναι πρύτανις 8, κατορθώνει νὰ λάβῃ ἀπὸ τοὺς συναδέλφους του τὴν ἐντολὴν νὰ ἀναγγείλῃ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς θυσίας καὶ ἀφοῦ ἐνδυθῇ λαμπρὸν φόρεμα καὶ στεφανωθῇ παρουσιάζεται εἰς τὸν δῆμον καὶ λέγει· “πολῖται Ἀθηναῖοι, ἐθυσιάζαμεν ἡμεῖς οἱ πρυτάνεις εἰς τὴν μητέρα τῶν θεῶν 9 τὰ Γαλάξια 10 καὶ ἡ θυσία ἦτο καλή· εἴθε σεῖς νὰ ἀπολαύσετε τὰ ἀγαθὰ”, καὶ ἀφοῦ ἀπαγγείλῃ αὐτά, ἀπέρχεται εἰς τὸ σπίτι του καὶ διηγεῖται εἰς τὴν γυναῖκά του ὅτι εἶναι ὑπερβολικὰ εὐτυχής.

       [12] καὶ πλειστάκις δὲ ἀποκείρασθαι καὶ τοὺς ὀδόντας λευκοὺς ἔχειν καὶ τὰ ἱμάτια δὲ χρηστὰ μεταβάλλεσθαι καὶ χρίσματι ἀλείφεσθαι. [13] καὶ τῆς μὲν ἀγορᾶς πρὸς τὰς τραπέζας προσφοιτᾶν, τῶν δὲ γυμνασίων ἐν τούτοις διατρίβειν, οὗ ἂν οἱ ἔφηβοι γυμνάζωνται, τοῦ δὲ θεάτρου καθῆσθαι, ὅταν ᾖ ἡ θέα, πλησίον τῶν στρατηγῶν. [14] καὶ ἀγοράζειν αὑτῷ μὲν μηδέν, ξένοις δ' ἐ<λάας> εἰς Βυζάντιονἐπιστάλματα † καὶ Λακωνικὰς κύνας εἰς Κύζικον καὶ μέλι Ὑμήττιον εἰς Ῥόδον, καὶ ταῦτα ποιῶν τοῖς ἐν τῇ πόλει διηγεῖσθαι. [15] ἀμέλει δὲ καὶ πίθηκον θρέψαι δεινὸς καὶ τίτυρον κτήσασθαι καὶ Σικελικὰς περιστερὰς καὶ δορκαδείους ἀστραγάλους καὶ Θουριακὰς τῶν στρογγύλων ληκύθους καὶ βακτηρίας τῶν σκολιῶν ἐκ Λακεδαίμονος καὶ αὐλαίαν Πέρσας ἐνυφασμένην καὶ παλαιστρίδιον κόνιν ἔχον καὶ σφαιριστήριον. [16] καὶ τοῦτο περιὼν χρηννύναι τοῖς φιλοσόφοις, τοῖς σοφισταῖς, τοῖς ὁπλομάχοις, τοῖς ἁρμονικοῖς ἐνεπιδείκνυσθαι· καὶ αὐτὸς ἐν ταῖς ἐπιδείξεσιν ὕστερον ἐπεισιέναι συγκαθημένων ἵν' εἴπῃ τις τῶν θεωμένων, ὅτι τούτου ἐστὶν ἡ παλαίστρα.

       — Πολὺ συχνὰ κόπτει τὰ μαλλιά του, ἔχει λευκὰ δόντια, ἀλλάζει συχνὰ τὰ φορέματά του, ἐνῷ ἀκόμη εἶναι καλά, καὶ ἀλείφεται μὲ μύρα.— Εἰς τὴν ἀγορὰν πλησιάζει τὸ μέρος, ὅπου εὑρίσκονται οἱ τραπεζῖται, εἰς τὰ γυμνάσια τοὺς τόπους, ὅπου γυμνάζονται οἱ ἔφηβοι, καὶ εἰς τὸ θέατρον, ὅταν ὑπάρχῃ παράστασις, κάθηται κοντὰ εἰς τοὺς στρατηγούς.— Διὰ τὸν ἑαυτόν του δὲν ἀγοράζει τίποτε, διὰ τοὺς φίλους του ὅμως (ἐκ φιλοξενίας) ἐκτελεῖ παραγγελίας καὶ στέλλει (ἀγάλματα) εἰς τὸ Βυζάντιον καὶ λακωνικοὺς σκύλους εἰς τὴν Κύζικον καὶ μέλι Ὑμηττοῦ εἰς τὴν Ρόδον· καὶ ἐνῷ κάμῃ αὐτά, τὰ διηγεῖται εἰς ὅλην τὴν πόλιν.— Εἶναι δὲ ἱκανὸς καὶ πίθηκον 11 νὰ θρέψῃ καὶ τίτυρον 12 νὰ ἔχῃ καὶ περιστέρια Σικελικὰ 13 καὶ ἀστραγάλους ἐλαφιῶν 14 καὶ ἐλαιοδοχεῖα Θουριακά 15, ἀπὸ τὰ στρογγύλα καὶ ράβδους καμπύλας 16 ἀπὸ τὴν Λακεδαίμονα καὶ παραπετάσματα μὲ ἐνυφασμένους Πέρσας καὶ μικρὰν παλαίστραν 17 μὲ ἄμμον καὶ σφαιριστήριον.— Τὴν παλαίστραν αὐτὴν περιφερόμενος εἰς τὴν πόλιν παραχωρεῖ εἰς σοφιστὰς καὶ ὁπλομάχους καὶ μουσικούς, διὰ νὰ κάμουν μέσα ἐπιδείξεις καὶ αὐτὸς κατὰ τὰς ἐπιδείξεις εἰσέρχεται τελευταῖος, ὅταν ὅλοι πλέον εὑρίσκωνται εἰς τὰς θέσεις των, διὰ νὰ εἴπῃ κἄποιος ἀπὸ τοὺς θεατὰς ὅτι εἰς αὐτὸν ἀνήκει ἡ παλαίστρα.

 

 

ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΚΒ‘
XXII
ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

       Ἡ δὲ ἀνελευθερία ἐστὶν ἀπουσία τις φιλοτιμίας δαπάνην ἐχούσης, ὁ δὲ ἀνελεύθερος τοιοῦτός τις, [2] οἷος νικήσας τραγῳδοῖς ταινίαν ἀναθεῖναι ξυλίνην τῷ Διονύσῳ ἐπιγράψας μόνον αὐτοῦ τὸ ὄνομα. [3] καὶ ἐπιδόσεων γινομένων ἐκ τοῦ δήμου, ἀναστὰς σιωπῇ ἐκ τοῦ μέσου ἀπελθεῖν. [4] καὶ ἐκδιδοὺς αὑτοῦ θυγατέρα τοῦ μὲν ἱερείου πλὴν τῶν ἱερέων τὰ κρέα ἀποδόσθαι, τοὺς δὲ διακονοῦντας ἐν τοῖς γάμοις οἰκοσίτους μισθώσασθαι. [5] καὶ τριηραρχῶν τὰ τοῦ κυβερνήτου στρώματα αὑτῷ ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὑποστορέννυσθαι, τὰ δὲ αὑτοῦ ἀποτιθέναι. [6] καὶ τὰ παιδία δὲ δεινὸς μὴ πέμψαι εἰς διδασκάλου, ὅταν ᾖ [τοῦ ἀποτιθέναι καὶ τὰ παιδία] Μουσεῖα, ἀλλὰ φῆσαι κακῶς ἔχειν, ἵνα μὴ συμβάλωνται. [7] καὶ ἐξ ἀγορᾶς δὲ ὀψωνήσας τὰ κρέα αὐτὸς φέρειν καὶ τὰ λάχανα ἐν τῷ προκολπίῳ. [8] καὶ ἔνδον μένειν, ὅταν ἐκδῷ θοἰμάτιον ἐκπλῦναι. [9] καὶ φίλου ἔρανον συλλέγοντος καὶ διειλεγμένου αὐτῷ, προσιόντα προϊδόμενος ἀποκάμψας ἐκ τῆς ὁδοῦ τὴν κύκλῳ οἴκαδε πορευθῆναι. [10] καὶ τῇ γυναικὶ δὲ τῇ ἑαυτοῦ προῖκα <πολλὴν> εἰσενεγκαμένῃ μὴ πρίασθαι θεράπαιναν, ἀλλὰ μισθοῦσθαι εἰς τὰς ἐξόδους ἐκ τῆς γυναικείας παιδίον τὸ συνακολουθῆσον. [11] καὶ τὰ ὑποδήματα παλιμπήξει κεκαττυμένα φορεῖν καὶ λέγειν, ὅτι Κέρατος οὐδὲν διαφέρει. [12] καὶ ἀναστὰς τὴν οἰκίαν καλλῦναι καὶ τὰς κλίνας ἐκκορίσαι. [13] καὶ καθεζόμενος παραστρέψαι τὸν τρίβωνα, ὃν αὐτὸν φορεῖ.

       Ἡ ἀνελευθερία εἶναι ἔλλειψις φιλοτιμίας ἀποφεύγουσα δαπάνην 1. Ἰδοὺ δὲ τί λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀνελεύθερος. Ἂν νικήσῃ (ὡς χορηγὸς) εἰς ἀγῶνα τραγῳδῶν, ἀφιερώνει εἰς τὸν Διόνυσον ξυλίνην πινακίδα, ὅπου γράφει μόνον τὸ ὄνομά του 2.— Ὅταν γίνωνται συνεισφοραὶ ὑπὲρ τῆς πόλεως 3, σηκώνεται σιγὰ καὶ φεύγει ἀπὸ τὴν συνέλευσιν.— Ὅταν ὑπανδρεύῃ τὴν θυγατέρα του, πωλεῖ τὰ κρέατα τῆς θυσίας, ἐκτὸς τῶν προωρισμένων διὰ τοὺς ἱερεῖς, τοὺς δὲ ὑπηρετοῦντας εἰς τὸν γάμον τοὺς μισθώνει χωρὶς τροφήν.—Ἐὰν εἶναι τριήραρχος, στρώνει εἰς τὸ κατάστρωμα τὰ στρώματα τοῦ κυβερνήτου, τὰ δὲ ἰδικά του θέτει κατὰ μέρος διὰ νὰ μὴ φθείρωνται.— Εἶναι δὲ ἱκανὸς νὰ μὴ στείλῃ καὶ τὰ τέκνα του εἰς τὸ σχολεῖον, ἀλλὰ νὰ εἴπῃ ὅτι ἀσθενοῦν κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Μουσῶν 4, διὰ νὰ μὴ συνεισφέρουν εἰς τὰς δαπάνας τῆς ἑορτῆς.— Ὅταν ψωνίσῃ εἰς τὴν ἀγοράν, φέρει ὁ ἴδιος τὰ κρέατα καὶ τὰ λάχανα εἰς τὸν κόλπον του 5.— Μένει μέσα εἰς τὸ σπίτι του, ὅταν δώσῃ νὰ πλύνουν τὸ φόρεμά του.— Ἐὰν φίλος του συλλέγῃ ἐράνους, ἐνῷ ἔχει συνομιλήσει περὶ αὐτοῦ, βλέποντάς τον νὰ πλησιάζῃ ἀλλάζει τὸν δρόμον του καὶ μὲ ἕνα γῦρον ἐπιστρέφει εἰς τὸ σπίτι του.— Διὰ τὴν γυναῖκά του, ποὺ τοῦ ἔδωσε προῖκα, δὲν ἀγοράζει ὑπηρέτριαν ἀλλὰ μισθώνει ἕνα παιδάριον διὰ νὰ τὴν συνοδεύῃ 6, ὅταν ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν γυναικείαν ἀγοράν.— Φορεῖ ὑποδήματα συνερραμμένα μὲ πολλὰς ἐπιδιορθώσεις καὶ λέγει ὅτι εἶναι σκληρὰ σὰν κέρατο.— Ὅταν σηκωθῇ σαρώνει ὁ ῖδιος τὸ σπίτι καὶ καθαρίζει ἀπὸ κοριοὺς τὰς κλίνας 7.— Ὅταν καθίζῃ, γυρίζει ἀνάποδα τὸ μάλλινον φόρεμα (τρίβωνα) 8 ποὺ φορεῖ, (διὰ νὰ μὴ λερώσῃ).

 

 

ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ
ΚΓ‘
XXIII
ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ

       Ἀμέλει δὲ ἡ ἀλαζονεία δόξει εἶναι προσποίησίς τις ἀγαθῶν οὐκ ὄντων, ὁ δὲ ἀλαζὼν τοιοῦτός τις, [2] οἷος ἐν τῷ διαζεύγματι ἑστηκὼς διηγεῖσθαι ξένοις, ὡς πολλὰ χρήματα αὐτῷ ἐστιν ἐν τῇ θαλάττῃ· καὶ περὶ τῆς ἐργασίας τῆς δανειστικῆς διεξιέναι, ἡλίκη, καὶ αὐτὸς ὅσα εἴληφε καὶ ἀπολώλεκε· καὶ ἅμα ταῦτα πλεθρίζων πέμπειν τὸ παιδάριον εἰς τὴν τράπεζαν, δραχμῆς αὐτῷ κειμένης. [3] καὶ συνοδοιπόρου δὲ ἀπολαῦσαι ἐν τῇ ὁδῷ δεινὸς λέγων, ὡς μετ' Ἀλεξάνδρου ἐστρατεύσατο, καὶ ὡς αὐτῷ εἶχε, καὶ ὅσα λιθοκόλλητα ποτήρια ἐκόμισε· καὶ περὶ τῶν τεχνιτῶν τῶν ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὅτι βελτίους εἰσὶ τῶν ἐν τῇ Εὐρώπῃ, ἀμφισβητῆσαι· καὶ ταῦτα ψοφῆσαι, οὐδαμοῦ ἐκ τῆς πόλεως ἀποδεδημηκώς. [4] καὶ γράμματα δὲ εἰπεῖν, ὡς πάρεστι παρ' Ἀντιπάτρου τριττὰ δὴ λέγοντα παραγενέσθαι αὐτὸν εἰς Μακεδονίαν· καὶ διδομένης αὐτῷ ἐξαγωγῆς ξύλων ἀτελοῦς ὅτι ἀπείρηται, ὅπως μηδ' ὑφ' ἑνὸς συκοφαντηθῇ, Περαιτέρω φιλοσοφεῖν προσῆκε τοῖς Μακεδόσι· [5] καὶ ἐν τῇ σιτοδείᾳ δὲ ὡς πλείω ἢ πέντε τάλαντα αὑτῷ γένοιτο τὰ ἀναλώματα διδόντι τοῖς ἀπόροις τῶν πολιτῶν, ἀνανεύειν γὰρ οὐ δύνασθαι. [6] καὶ ἀγνώτων δὲ παρακαθημένων κελεῦσαι θεῖναι τὰς ψήφους ἕνα αὐτῶν καὶ ποσῶν κατὰ χιλίας καὶ κατὰ μίαν καὶ προστιθεὶς πιθανὰ ἑκάστοις τούτων ὀνόματα ποιῆσαι καὶ δέκα τάλαντα· καὶ τοῦτο φῆσαι εἰσενηνοχέναι εἰς ἐράνους αὐτῶν· καὶ τὰς τριηραρχίας εἰπεῖν, ὅτι οὐ τίθησιν, οὐδὲ τὰς λειτουργίας, ὅσας λελειτούργηκε. [7] καὶ προσελθὼν δ' εἰς τοὺς ἵππους τοὺς ἀγαθοὺς τοῖς πωλοῦσι προσποιήσασθαι ὠνητιᾶν. [8] καὶ ἐπὶ τὰς κλίνας ἐλθὼν ἱματισμὸν ζητῆσαι εἰς δύο τάλαντα καὶ τῷ παιδὶ μάχεσθαι, ὅτι τὸ χρυσίον οὐκ ἔχων αὐτῷ ἀκολουθεῖ. [9] καὶ ἐν μισθῷ τὴν οἰκίαν οἰκῶν φῆσαι ταύτην εἶναι τὴν πατρῴαν πρὸς τὸν μὴ εἰδότα, καὶ διότι μέλλει πωλεῖν αὐτὴν διὰ τὸ ἐλάττω εἶναι αὐτῷ πρὸς τὰς ξενοδοχίας.

       Ἡ ἀλαζονεία βεβαίως θὰ φανῇ ὅτι εἶναι κάποια προσποίησις διὰ μὴ ὑπάρχοντα ἀγαθά 1. Ἰδοὺ δὲ τί λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀλαζών. Στέκει εἰς τὴν προκυμαίαν 2 (τοῦ Πειραιῶς) καὶ διηγεῖται εἰς ξένους ὅτι ἔχει δώσει πολλὰ χρήματα εἰς θαλασσοδάνεια 3, περιγράφει λεπτομερῶς τὴν ἐργασίαν αὐτὴν καὶ πόσα αὐτὸς ἐκέρδισε καὶ ἔχασε· συγχρόνως ἐνῷ καυχᾶται δι' αὐτὰ, στέλλει τὸν δοῦλόν του εἰς τὴν τράπεζαν, ἂν καὶ δὲν ἔχει κατάθεσιν οὔτε μιᾶς δραχμῆς.— Εἶναι ἱκανὸς καὶ συνταξιδιώτην του καθ' ὁδὸν νὰ ἐμπαίξῃ λέγων ὅτι ἐξεστράτευσε μαζὶ μὲ τὸν Ἀλέξανδρον καὶ πῶς ἐκεῖνος ἐφέρετο πρὸς αὐτὸν καὶ πόσα λιθοκόλλητα ποτήρια 4 ἔφερε ἀπὸ τὴν ἐκστρατείαν· νὰ ὑποστηρίζῃ δὲ ὅτι οἱ τεχνῖται τῆς Ἀσίας εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς τεχνίτας τῆς Εὐρώπης· καὶ λέγει ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ ἔχῃ μεταβῆ εἰς κανένα ἄλλον τόπον ἔξω τῆς πόλεως·— καὶ ἐπιστολὰς δὲ τρεῖς λέγει ὅτι ἔλαβε ἀπὸ τὸν Ἀντίπατρον 5, μὲ τὰς ὁποίας τὸν ἐπροσκάλεσε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ ὅτι, ἐνῷ τοῦ ἐδίδετο ἄδεια ἐξαγωγῆς ξυλείας (ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν) 6 χωρὶς δασμόν, δὲν ἐδέχθη, διὰ νὰ μὴ τὸν συκοφαντήσῃ κανείς, ὅτι εἶναι περισσότερον παρ' ὅσον πρέπει φίλος τῶν Μακεδόνων 7.— Κατὰ τὴν σιτοδείαν 8 λέγει ὅτι αὐτὸς ἔχει ἐξοδεύσει περισσότερα ἀπὸ πέντε τάλαντα εἰς βοήθειαν τῶν πτωχῶν πολιτῶν, διότι δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀρνηθῇ.—Εὑρισκόμενος μεταξὺ ἀγνώστων προσώπων παρακαλεῖ ἕνα ἐξ αὐτῶν νὰ λογαριάσῃ μὲ τὰς ψήφους 9 καὶ ἀφοῦ μετρήσῃ κατὰ ἑξακοσίας δραχμὰς καὶ κατὰ μνᾶν καὶ προσθέσῃ πρὸς πιστοποίησιν καὶ ὀνόματα ὀφειλετῶν εἰς κάθε ποσὸν ἀπὸ αὐτά, ἀναβιβάζει τὸ ὁλικὸν ἄθροισμα εἰς δέκα τάλαντα· καὶ αὐτά, λέγει, ἐδόθησαν ἀπὸ αὐτὸν εἰς ἐράνους, παραλείπει δὲ νὰ προσθέσῃ τὰς τριηραρχίας 10 καὶ τὰς ἄλλας δημοσίας λειτουργίας ποὺ ἀνέλαβε.— Εἰς τὴν ἀγορὰν τῶν ἵππων πλησιάζει ἐκείνους ποὺ πωλοῦν τοὺς καλυτέρους καὶ προσποιεῖται ὅτι θέλει νὰ ἀγοράσῃ 11.— Ἔρχεται εἰς τὰ ἐπιπλοπωλεῖα καὶ ζητεῖ ἱματισμὸν ἀξίας δύο ταλάντων, ὑβρίζει δὲ τὸν δοῦλόν του, διότι δὲν ἔφερε μαζί του τὰ ἀναγκαῖα χρήματα.— Ἐνῷ κατοικεῖ εἰς σπίτι μὲ ἐνοίκιον, λέγει εἰς ἐκεῖνον ποὺ δὲν τὸ γνωρίζει, ὅτι εἶναι πατρικό του καὶ ὅτι θὰ τὸ πωλήσῃ, διότι εἶναι μικρὸ σχετικῶς πρὸς τοὺς ξένους ποὺ φιλοξενεῖ 12.

 
 
[Αρχή Σελίδας]
 
 
 
 
 
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

XVII

       1. Μεμψίμοιρος (ἐκ τοῦ μέμφομαι — μοῖρα) εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ποτὲ δὲν εὐχαριστεῖται, ὁ,τιδήποτε καὶ ἂν τοῦ συμβῇ.

       2. Ἡ γέννησις ἄρρενος ἐνομίζετο εὔνοια τῶν θεῶν.

       3. Ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχαν δικηγόροι, οἱ κατηγορούμενοι ἔπρεπε νὰ κάμουν αὐτοπροσώπως τὴν ὑπεράσπισίν των εἰς τὸ δικαστήριον· κατέφευγον λοιπὸν πρὸς τοὺς ἐξ ἐπαγγέλματος λογογράφους καὶ ἐλαμβανον ἀπὸ αὐτοὺς ἀντὶ πληρωμῆς τὴν ἀπολογίαν, τὴν ὁποίαν ἀπεστήθιζον καὶ ἀπήγγελλον εἰς τὁ δικαστήριον.

ΧVIII

       1. Ὁ Ἀριστοτέλης χαρακτηρίζει τὴν ἀπιστίαν ὡς ἐλάττωμα τῶν γερόντων· “λέγεται περὶ τῶν πρεσβυτέρων ὅτι καὶ κακοήθεις εἰσί· ἔστι δὲ κακοήθεια τὸ ἐπὶ τὸ χεῖρον ὑπολαμβάνειν πάντα· ἔτι δὲ καχύποπτοι εἰσι διὰ τὴν ἀπιστίαν, ἄπιστοι δὲ δι’ ἐμπειρίαν, (Ρητ. Β, 13).

       2. Τὰ πρὸς ἀγορὰν χρήματα ἔφερε συνήθως ὁ δοῦλος ποὺ ἠκολούθει τὸν κύριόν του.

       3. Ὑπῆρχε ἡ συνήθεια νὰ δανείζωνται ἀπὸ φίλους καὶ γείτονας ποτήρια (χρυσᾶ ἢ ἀργυρᾶ) ὅσοι δὲν εἶχον τοιαῦτα καὶ ἔδιδον ἐπίσημον γεῦμα.

 

ΧIX

       1. Δυσχερής, κατὰ τὸν Θεόφραστον, εἶναι ἄνθρωπος ἀποκρουστικός, σιχαμερὸς διὰ τὴν ἀκαθαρσίαν πρὸ πάντων τοῦ σώματός του. Τὰ ἐπακολουθοῦντα ὅμως παραδείγματα δὲν ἀνταποκρίνονται ὅλα εἰς τὸν ὁρισμόν· διὰ τοῦτο τὸ τέλος τοῦ χαρακτῆρος (§ 7 καὶ ἑ.) νομίζουν οἱ κριτικοὶ ὅτι πρέπει νὰ μετατεθῇ, ἄλλοι μὲν εἰς τὸν χαρακτῆρα βδελυρὸς (11), ἄλλοι εἰς τὸν χαρακτῆρα ἀναίσθητος (14) καὶ ἄλλοι εἰς τὸν χαρακτῆρα ἀηδὴς (20).

       2. Ἡ υἱοθέτησις (ὑποβολὴ) ξένων τέκνων ἦτο, φαίνεται, συνήθης· διὰ τοῦτο καὶ ὡς θέμα ἔλαβον αὐτὴν κωμικοὶ ποιηταὶ (Φιλήμων, Μένανδρος καὶ ἄλλ.) τῶν ὁποίων κωμῳδίαι ἔφερον τὸν τίτλον Ὑποβολιμαῖος.

       3. Οἱ κομψευόμενοι ἐφρόντιζον νὰ ἀφαιροῦν τὰς τρίχας ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ μέρη τοῦ σώματος (στῆθος, μασχάλας), τὰ ὁποῖα ἕνεκα τοῦ εἶδους τοῦ ἀρχαίου ἱματισμοῦ ἦσαν ἐκτεθειμένα εἰς τὰ βλέμματα ὅλων.

       4. Τὸ ρινόμακτρον ἦτο ἄγνωστον εἰς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνας.

       5. Εἰς τὸν Ἀριστοφάνη (Ἀχαρνῆς 1150) ἓν ἐκ τῶν προσώπων ἐπονομάζεται Ψακὰς (βροχή), διότι, κατὰ τὸν Σχολιαστήν, προσέρραινε τοὺς συνομιλοῦντας διαλεγόμενος.

       6. Ἡ πτῶσις ἀντικειμένου κατὰ τὰς σπονδὰς ἐθεωρεῖτο κακὸς οἰωνός.

       7. Τὸ πτύειν δημοσίᾳ δὲν ἐνομίζετο ἀπρεπές. Ἡ φράσις μακρὰ πτύειν ἐδήλωνε συμβολικῶς ὑπερηφάνειαν καὶ περιφρόνησιν. Ἡ ἀπρέπεια ἐδῶ ἔγκειται ὄχι εἰς τὴν πρᾶξιν ἀλλ’ εἰς τὴν περίστασιν κατὰ τὴν ὁποίαν γίνεται.

XX

       1. Κατὰ τὸν ὁρισμὸν ἀηδὴς εἶναι ὁ κακοαναθρεμμένος καὶ ἀνάγωγος ἄνθρωπος ποὺ προξενεῖ δυσαρέσκειαν μὲ τοὺς τρόπους του· ἐκ τῶν παραδειγμάτων ὅμως φαίνεται ὅτι καὶ ὁ χαρακτὴρ οὗτος εἶναι κρᾶμα ἀκαιρίας, ἀλαζονείας καὶ ἀγροικίας.

       2. Αἱ τροφοὶ συνήθιζον νὰ μασοῦν τὴν τροφὴν ποὺ ἔδιδαν εἰς τὰ μικρὰ παιδιά, διὰ νὰ τὴν καταπίνουν αὐτὰ εὐκολώτερον.

       3. Οἱ ἀρχαῖοι μετεχειρίζοντο πολὺ τὸν ἐλλέβορον ὡς ἐμετικὸν καὶ καθαρτικόν.

       4. Οἱ πλούσιοι Ἀθηναῖοι εἶχον παρασίτους ἢ γελωτοποιούς, οἱ ὁποῖοι παρευρίσκοντο εἰς τὰ δεῖπνα, διὰ νὰ τέρπουν τοὺς συνδαιτημόνας μὲ τοὺς ἀστεϊσμούς των.

ΧΧI

       1.Ὁ μικροφιλότιμος (κενόδοξος) δύναται νὰ παραβληθῇ πρὸς τὸν χαῦνον τοῦ Ἀριστοτέλους· ‘οἱ δὲ χαῦνοι .. . καὶ ἐσθῆτι κοσμοῦνται καὶ σχήματι καὶ βούλονται τὰ εὐτυχήματα φανερὰ εἶναι αὐτῶν καὶ λέγουσι περὶ αὐτῶν ὡς διὰ τούτων τιμηθησόμενοι’ (Ἠθικ. Νικ. 1125, α, 23)· ὁμοιάζει δὲ καὶ πρὸς τὸν ἀλαζόνα· ἡ διαφορὰ μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὅτι ὁ μὲν μικροφιλότιμος ἀποδίδει ἀξίαν καὶ τιμὴν εἰς πράγματα μικρὰ τὰ ὁποῖα ἔχει, ὁ δὲ ἀλαζὼν εἰς μεγάλα τὰ ὁποῖα δὲν κατέχει.

       2. Οἱ ἀρχαῖοι εἶχον ἔθιμον νὰ κόπτουν τὴν κόμην τοῦ υἱοῦ των κατὰ τὴν ἐφηβικὴν ἡλικίαν καὶ νὰ τὴν ἀφιερώνουν εἰς κάποιον θεὸν ἢ ἥρωα· ὁ μικροφιλότιμος ἀπὸ κενοδοξίαν φέρει τὸν υἱόν του εἰς Δελφούς, διὰ νὰ ἀφιερώσῃ τὴν κόμην του εἰς τὸν Ἀπόλλωνα.

       3. Εἰς τὰς Ἀθήνας μετὰ τὴν ἐκστρατείαν του Μ. Ἀλεξάνδρου κατὰ τῆς Ἀσίας ἐπεκράτησεν ἡ συνήθεια νὰ μεταχειρίζωνται οἱ πλούσιοι Αἰθίοπας ὡς δούλους ἀκολούθους.

       4. Τὴν μικρὰν χαλκίνην ἀσπίδα διὰ τὸν κολοιὸν καὶ τὴν σκαλίτσα (κλιμάκιον) εἰς τὸν κλωβόν του κατεσκεύασε ὁ μικροφιλότιμος, διὰ νὰ ἐπισύρῃ τὴν προσοχὴν τῶν διαβατῶν. Ἀρχαῖον Ἀττικὁν ἀγγεῖον φέρει τὴν εἰκόνα ἑνὸς μικροῦ πτηνοῦ μὲ ἀσπίδα ἐπὶ τῶν πτερῶν του. (Ἀρχαιολ. Μουσ. Ἀθηνῶν ἀρ. 566).

       5. Τὰ στέμματα ἦσαν στέφανοι ἢ κλάδοι ἐλαίας τυλιγμένοι μὲ ταινίας ἢ ἔρια καὶ δι’ αὐτῶν ἐκόσμουν τὰς κεφαλὰς τῶν θυμάτων.

       6. Οἱ σκύλοι τῆς Μάλτας εἶχον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα μεγάλην ὑπόληψιν. Ἐπιτύμβιοι ἐπιγραφαὶ ἀφιερωμέναι εἰς σκύλους ἀνευρέθησαν πολλαί· τοιαύτη εἶναι καὶ ἡ ἑπομένη ἀνευρεθεῖσα ἐν Λέσβω:

Παρθενόπην κύνα θάψεν ἄναξ ἑὸς ᾗ συνήθυρε (sic)
ταύτην τερπωλῆς ἀντιδοὺς χάριτα·
ἔστ' ἆθλον στοργῆς ἄρα καὶ κυσίν, ὡς νῦν καὶ ἥδε
εὔνους οὖσα τροφεῖ σῆμα λέλογχε τόδε·
ἐς τόδ’ ὁρῶν χρηστὸν ποιοῦ φίλον, ὅς σε προθύμως
καὶ ζῶντα στέργει καὶ νεκρὸν ἀμφιέπει.

       7. Δάκτυλος χάλκινος ἦτο ὁμοίωμα χάλκινον δακτύλου, πάσχοντος, ὡς φαίνεται, καὶ θεραπευθέντος, τὸ ὁποῖον ὁ μικροφιλότιμος ἀφιέρωσεν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τοῦ θεοῦ τῆς ἰατρικης. Ἦτο δὲ ὁ ναὸς οὗτος πρὸς Ν. τῆς Ἀκροπόλεως ἄνωθεν τοῦ θεάτρου τοῦ Διονύσου, ὅπου ἔβλεπέ τις πολλὰ τοιαῦτα ἀφιερώματα. Τὸ ἔθιμον τοῦτο ἐπικρατεῖ καὶ σήμερον ἀκόμη, ὡς φαίνεται ἐκ τῶν διαφόρων τοιούτου εἴδους ἀφιερωμάτων εἰς διαφόρους ναούς.

       8. Ἡ βουλὴ κατὰ τὸ ἀρχαῖον δημοκρατικὸν πολίτευμα τῶν Ἀθηνῶν ἀπετελεῖτο ἐκ 500 βουλευτῶν, ἤτοι 50 ἐξ ἑκάστης τῶν 10 φυλῶν. Ἐκ τῶν βουλευτῶν τούτων 50 ἀνήκοντες εἰς τὴν αὐτὴν φυλὴν ἀνελάμβανον τὴν διεύθυνσιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Βουλῆς ἐπὶ 35-36 ἡμέρας κατ’ ἔτος· ἐλέgοντο δὲ τότε πρυτάνεις καὶ ἡ φυλὴ πρυτανεύουσα. Μετὰ τὴν παρέλευσιν τοῦ χρόνου τούτου ὡρίζοντο διὰ κλήρου ἄλλοι 50 ἐξ ἄλλης φυλῆς, ὥστε κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ἔτους μετεῖχον διαδοχικῶς τοῦ ἀξιώματος τούτου καὶ αἱ 10 φυλαί. Οἱ πρυτάνεις εἶχον ἔργον νὰ διευθύνουν τὰ τῆς βουλῆς, νὰ συγκαλοῦν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ δήμου καὶ νὰ τελοῦν τὰς ὡρισμένας θυσίας· ἐτρέφοντο δὲ ὅλοι δημοσίᾳ δαπάνη εἰς τὴν Θόλον (Πρυτανεῖον).

       9. Μήτηρ τῶν Θεῶν ἦτο ἡ Ῥεα ἢ Κυβέλη, τῆς ὁποίας τὸ ἱερὸν ἦτο πλησίον τοῦ βουλευτηρίου, ὅπου ἐφυλάσσοντο τὰ ἀρχεῖα, ἐκεῖ δὲ ἐθυσίαζον οἱ πρυτάνεις.

       10. Γαλάξια ἦτο ἑορτὴ πρὸς τιμὴν τῆς Κυβέλης καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα ἀπὸ τὰ πλακούντια μὲ γάλα ποὺ μετεχειρίζοντο κατ’ αὐτήν· “Γαλάξια, ἑορτὴ Ἀθήνησι Μητρὶ θεῶν ἀγομένη, ἐν ᾖ ἕψουσι τὴν γαλαξίαν· ἔστι δὲ πόλτος κρίθινος ἐκ γάλακτος” (Bekker Anecdot. p. 229, 25).

       11. Ὁ πίθηκος ἔγινε γνωστὸς εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐμφανίζεται ὡς ζῷον οἰκιακὸν ἀπὸ τοῦ ἕκτου αἰῶνος π.Χρ.

       12. Τίτυρος ἦτο εἶδος πιθήκου μὲ μικρὰν οὐράν· ἀλλὰ καὶ ὁ τράγος ἐλέγετο τίτυρος καὶ ὡς κύριον ὄνομα ποιμένων ἀναφέρεται.

       13. Αἱ περιστεραὶ τῆς Σικελίας ἦσαν ὀνομασταὶ διὰ τὸ κάλλος των.

       14. Ἓν ἀπὸ τὰ συνήθη παιγνίδια τῶν ἀρχαίων ἦσαν οἱ ἀστράγαλοι· οἱ ἀστράγαλοι ἐλάφων μὲ τοὺς ὁποίους ἐπαίζετο εἶχον μεγάλην ἀξίαν ὡς σπάνιοι.

       15. Θούριοι ἀποικία τῶν Ἀθηναίων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Τάραντος.

       16. Οἱ Λακεδαιμόνιοι συνήθιζον νὰ κρατοῦν καμπύλας βακτηρίας· τὸ ἔθιμον τοῦτο ἠκολούθουν κατὰ μίμησιν μερικοὶ νεωτερίζοντες Ἀθηναῖοι, διὰ τοῦτο ὠνομάζοντο Λακωμανεῖς.

       17. Αἱ λέξεις παλαίστρα καὶ γυμνάσιον εἶναι ταυτόσημοι.Ὁ μικροφιλότιμος κατ’ ἀπομίμησιν τῶν πλουσίων ποὺ εἶχον ἰδιωτικὰ γυμνάσια κατεσκεύασε καὶ αὐτὸς μικρὰν παλαίστραν (παλαιστρίδιον).

ΧΧΙΙ

       1. Ἀνελευθερία (μικροπρέπεια) εἶναι ὁ χαρακτὴρ μὴ ἐλευθέρου ἀνθρώπου, Ἐδῶ λαμβάνεται μὲ ἔννοιαν περιωρισμένην, σχετικῶς δηλ. μόνον πρὸς τὴν δαπάνην· ὥστε ἀνελευθερία εἶναι εἶδος φιλαργυρίας περὶ τῆς ὁποίας ὁ Ἀριστοτέλης λέγει· ‘ἐν δυσὶ γὰρ οὖσα, τῇ τε ἐλλείψει τῆς δόσεως καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῆς λήψεως, οὐ πᾶσιν ὁλόκληρος παραγίνεται ἀλλ’ ἐνίοτε χωρίζεται’ (Ἠθικ. Νικ. Δ, 3, 1121 β, 17). Ὁ ἀνελεύθερος λοιπὸν ὁμοιάζει μὲ τὸν μικρολόγον, τοῦ ὁποίου τὸν ὁρισμὸν ἶδε (10).

       2. Εἰς τοὺς δραματικοὺς ἀγῶνας τὰ ἔξοδα τοῦ χοροῦ ἀνελάμβανε εἷς ἐκ τῶν πλουσίων πολιτῶν, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦτο ἐλέγετο χορηγός· τὸ ὑπούργημα δὲ τοῦτο ἐνομίζετο τιμητικώτατον· εἰς περίπτωσιν νίκης ὁ χορηγὸς ἐλάμβανε στέφανον καὶ τρίπουν τὰ ὁποῖα ἀφιέρωνε εἰς τὸν Διόνυσον ἐπὶ μνημείου χορηγικοῦ, ὅπου ἀνεγράφετο τὸ ὄνομα τοῦ ἄρχοντος, τῆς φυλῆς, τοῦ χορηγοῦ καὶ τοῦ ποιητοῦ. Ὁ ἀνελεύθερος πρὸς ἀποφυγὴν δαπάνης ἀναγράφει τὸ ἰδικόν του μόνον ὄνομα ἐπὶ ξυλίνης πινακίδος.

       3. Αἱ ἑκούσιαι συνεισφοραὶ ποὺ ἔδιδον οἱ πολῖται διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς πόλεως ἐλέγοντο ἐπιδόσεις· αἱ δὲ συνεισφοραὶ ποὺ ἐπέβαλλεν ἡ πολιτεία εἰς τοὺς πλουσίους ἐκ τῶν πολιτῶν λειτουργίαι· τοιαῦται δὲ ἦσαν· χορηγία, γυμνασιαρχία, ἑστίασις, ἀρχιθεωρία καὶ τριηραρχία.

       4. Ἑορτὴ τῶν Μουσῶν ἦτο σχολικὴ ἑορτή, τῆς ὁποίας τὰ ἔξοδα κατέβαλον δι’ ἐράνων οἱ μαθηταί.

       5. Tὰ ὀψώνια μετέφερον ἐκ τῆς ἀγορᾶς οἱ δοῦλοι ἢ οἱ προὔνεικοι.

       6. Εἰς τὰς νέας γυναῖκας τῆς ἀστικῆς τάξεως ἐπετρέπετο εἰς τὰς Ἀθήνας ἡ ἔξοδος πρὸς μετάβασιν εἰς τὴν ἀγοράν, εἰς ναούς, εἰς πανηγύρεις, ἀλλ’ ἔπρεπε νὰ συνοδεύωνται τουλάχιστον ὰπὸ μίαν ὑπηρέτριαν.

       7. Εἰς τὴν μετάφρασιν ἔλαβον ὑπ’ ὅψιν τὴν διόρθωσιν τοῦ Casaubon (τὰς κλίνας ἐκκορίσαι) ἀντὶ τῆς τοῦ Navarre (τὰς κλίνας στορέσαι), ὄχι μόνον διότι συμφωνεῖ περισσότερον μὲ τὴν γραφὴν τοῦ κώδικος V (ἐκκορῆσαι) ἀλλὰ καὶ διότι ἐκφράζει καλύτερον τὴν μικροπρέπειαν τοῦ ἀνελευθέρου, ὁ ὁποῖος χάριν οἰκονομίας ὁ ἴδιος (σαρώνει τὸ σπίτι) τὴν οἰκίαν καλλύνει. Τὸ ὄργανον μὲ τὸ ὁποῖον γίνεται ἡ ἐργασία αὐτή, δηλ. τὸ σάρωθρον, ὀνομάζεται εἰς τὴν Λέσβον φιλοκαλία (φρουκαλιά).

 

ΧΧIIΙ

       1. Ὁ Ἀριστοτέλης ὁρίζει τὴν ἀλαζονείαν ὡς ‘προσποίησιν ἐπὶ τὸ μεῖζον’ (Ἠθικ. Νικ. Β, 7, 1108α) καὶ ‘ἀλαζὼν δὲ ὁ πλείω τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος’ (Ἠθικ. Εὐδ. Β, 3, 1221α 24)· ὁ δὲ Πλάτων ὡς ‘ἕξιν προσποιητικὴν ἀγαθοῦ ἢ ἀγαθῶν μὴ ὑπαρχόντων’ (ὁρισμ. 416). Τὴν διαφορὰν τοῦ ἀλαζόνος καὶ μικροφιλοτίμου ἴδε εἰς τὸν ὁρισμὸν μικροφιλοτιμίας (4).

       2. Διὰ τοῦ προκυμαία μετέφρασα τὴν λέξιν τοῦ κειμένου διάζευγμα, τὸ ὁποῖον φαίνεται ὅτι ἦτο τὸ ἴδιον μὲ τὸ ἀναφερόμενον χῶμα τοῦ Πειραιῶς, δηλ. τὸ πρόχωμα ποὺ περιέφρασσε τὸν λιμένα καὶ ἄφηνε διάστημα 55 μόνον μέτρων διὰ τὴν εἴσοδον καὶ ἔξοδον τῶν πλοίων. Εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο ἐγίνετο συνάντησις διαφόρων ἐμπόρων καὶ ξένων.

       3. Ὁ τόκος διὰ τὰ θαλασσοδάνεια ἀνήρχετο εἰς 30%, ἐνῷ διὰ τὰ δάνεια τῆς ξηρᾶς ἦτο 18%.

       4. Οἱ τεχνῖται τῆς Ἀσίας ἦσαν εἰδικοὶ εἰς τὴν κατασκευὴν πολυτίμων ποτηρίων.

       5. Ὁ Ἀντίπατρος ἦτο τοποτηρητὴς τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ Ἑλλάδα κατὰ τὴν ἐκστρατείαν του εἰς τὴν Ἀσίαν (322-310). Ἐκ τούτου συμπεραίνει ὁ Cichorius ὅτι οἱ Χαρακτῆρες ἐγράφησαν κατὰ τὸ ἔτος 319 π.Χ.

       6. Τὰ δάση τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τοῦ πέμπτου ἤδη αἰῶνος π.Χ. παρεῖχον ξυλείαν ναυπηγήσιμον εἰς τοὺς Ἀθηναίους· τινὲς δὲ κατώρθωνον νὰ λάβουν καὶ ἄδειαν εἰσαγωγῆς ἄνευ δασμοῦ.

       7. Εἰς τὴν μετάφρασιν τοῦ χωρίου τούτου ἔλαβον ὑπ’ ὄψιν τὴν διόρθωσιν τοῦ Madvig ‘περαιτέρω φίλος εἶναι ἢ προσῆκε Μακεδόσι’. Τὰ χειρόγραφα ὅμως ἔχουν ‘περαιτέρω φιλοσοφεῖν προσῆκε Μακεδόσι’, τὸ ὁποῖον ὁ Diels καὶ ἄλλοι ἑρμηνεύουν ‘ἔπρεπε νὰ εἶναι περισσότερον πανοῦργοι οἱ Μακεδόνες, διὰ νὰ κατορθώσουν νὰ μὲ προσελκύσουν μὲ τοιαῦτα δῶρα’.

       8. Πρόκειται πιθανῶς περὶ τῆς γενομένης σιτοδείας εἰς τὰς Ἀθήνας κατὰ τὸ ἔτος 329, ὅτε ἡ τιμὴ ἑνὸς μεδίμνου σίτου ἀνῆλθεν εἰς 16 δραχμάς, ἐνῷ συνήθως ἐπωλεῖτο 5.

       9. Οἱ ἀρχαῖοι ἔκαμνον τὰς ἀριθμητικὰς πράξεις μὲ ψήφους (λιθάρια), τὰς ὁποίας ἔθετον ἐπὶ ἀβακίου. Ὁ Cichorius ἐξηγεῖ ὡς ἑξῆς τὸ δύσκολον τοῦτο χωρίoν. Ἂς ὑποθέσωμεν τρεῖς ἀριθμητικὰς ἑνότητας, ἑκάστη τῶν ὁποίων ἀντιστοιχεῖ εἰς μίαν στήλην τοῦ ἀβακίου· εἰς τὴν κατωτέραν στήλην ἀριθμητικὴ ἑνότης εἶναι ἡ μνᾶ ἢ 100 δραχμαί, εἰς τὴν μέσην 6 μναῖ ἢ 600 δραχμαὶ καὶ εἰς τὴν ἀνωτέραν 60 μναῖ ἢ ἓν τάλαντoν. Ὁσάκις λοιπὸν ἡ κατωτέρα στήλη περιέχει 6 ψήφους ὁ λαγαριάζων τὰς ἀντικαθιστᾷ διὰ μιᾶς τὴν ὁποίαν θέτει εἰς τὴν μέσην στήλην, ὁσάκις δὲ ἡ στήλη αὐτὴ περιέχει 10 ψήφους, τὰς ἀντικαθιστᾷ μὲ μίαν τὴν ὁποίαν θέτει εἰς τὴν ἀνωτέραν ποὺ ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὸ τάλαντον (=6000 δρχ.)· κατὰ τὸν τρόπον τοῦτον τὸ κεφάλαιον ἢ ἄθροιομα εὑρίσκεται εὐκολώτατα.

       10. Ἡ τριηραρχία ἦτο μία ἀπὸ τὰς ἐκτάκτους λειτουργίας. Αἱ ὑποχρεώσεις τοῦ τριηράρχου ἦσαν· νὰ ἐξοπλίσῃ δι’ ἐξόδων του τριήρη, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδιδεν ἡ πόλις, νὰ τὴν διατηρῆ εἰς καλὴν κατάστασιν καὶ νὰ μισθοδοτῇ τὸ πλήρωμα.

       11. Ἡ συντήρησις ἵππου ἦτο πολυτέλεια τῶν πλουσίων Ἀθηναίων· ‘ἄγαλμα τῆς ὑπερπλούτου χλιδῆς’ ὡς λέγει ὁ Αἰσχύλος (Προμηθ. 466). Ἡ τάξις τῶν ἱππέων ἦτο εὐγενὴς καὶ ἀριστοκρατική. Ὁ ἀλαζών, διὰ νὰ φανῇ ὅτι ἀνήκει εἰς αὐτήν, προσποιεῖται ὅτι θὰ ἀγοράση ἵππον καὶ μάλιστα πολυτελείας, κατάλληλον δηλ. διὰ τὰς ἱπποδρομίας καὶ τὸν πόλεμον.

       12. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐξήσκουν κατὰ παράδοσιν τὴν φιλοξενίαν καὶ τὴν ἐθεώρουν ὡς ἀρετήν.

 
 
[Αρχή Σελίδας]
 
 

Μικρός Απόπλους
http://www.mikrosapoplous.gr/
Μάιος 2001