ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Ἄχ, πέτρα μου ἀπόκρυμνη καί πέτρινη φωλιά μου·
καμίνι καί χιονιά μου,
δέ μοῦ ἔμελε, τοῦ φουκαρά, νά σέ ἐγκαταλείψω
καί σοῦ ἔμελε νά μαρτυρήσεις τό θάνατό μου τελικά.
Τί δυστυχία! Τί δυστυχία!
Καλύβι ἐσύ τῶν πόνων μου κι αὐλή τῶν συμφορῶν μου,
τόν ἐπιούσιο ποῦ θά βρῶ;
Ποιός θά μοῦ δώσει ὅχι τροφή, τροφῆς ἐλπίδα;
Ἐμπρός, ἀγρίμια φοβισμένα τ’ οὐρανοῦ,
σκίστε κατεπάνω μου τόν ἄνεμο· ἐλάτε.
Ξόφλησα πιά!

ΧΟΡΟΣ
Τί ἔκανες στόν ἑαυτό σου, δυστυχισμένε ἄνθρωπε;
Ἔγινες δεσμοφύλακας τῆς ἴδιας σου τῆς μοίρας;
Τρελάθηκες, προτίμησες τό δαίμονα τοῦ ὀλέθρου σου;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Δυστυχισμένος, πληγωμένος, ρημαγμένος,
ἀπ’ ὅλους ἀφημένος θά χαθῶ.
Πῶς νά τραφῶ μέ χέρια στερημένα τοῦ τόξου τό γεράκι;
Τή δύναμη μοῦ ἅρπαξε γλώσσας σκοτάδι μοχθηρό.
Αὐτός πού εὐθύνεται νά σπαρταρήσει
ὅσα σπαρτάρησα ἐγῶ.
Νά γίνει ὁ δόλος του παγίδα
καί δόλωμα φρικτό.

ΧΟΡΟΣ
Τό μέρισμά σου στή ζωή καρπώνεσαι, ἄνθρωπέ μου.
Κράτησε τίς κατάρες σου. Μή μοῦ προσάπτεις δόλο.
Ἐγώ, ἄν δέν κατάλαβες, φυλάω τή φιλία μας ἐδῶ.

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Δυστυχισμένος, ξέρω ἐγώ!
Σέ ποιάν ἀκτή θά κάθεται
καί θά γελάει, κρατώντας ἑνός σακάτη ἐλπίδα;
Τόξο πού δέν σέ κράτησε κανείς, ἀγαπημένη
ὀρφάνια τῶν χεριῶν μου,
ξόφλησε πιά ὁ ἀφέντης σου κι ἄς εἶχε δύναμη Ἡρακλῆ.
Τόξο μου σ’ ἄφησα στά χέρια ἑνός πανούργου,
νά βλέπεις τίς ἀπάτες του κι ἄν ἔχεις
ψυχή, νά κλαῖς τό αἶσχος τῆς ἄτιμης ψυχῆς του:
μίσος, μίσος, ἀτέλειωτο γιά μένα!

ΧΟΡΟΣ
Οἱ ἄντρες ὀφείλουν δίκαια νά μιλοῦν.
Δέν τούς ταιριάζει, σάν κακόβουλες μαμές,
νά ξεγεννοῦν φθόνο τή γλώσσα.
Ἐντολοδόχος εἶναι αὐτός, ἕνας ἀπ’ τούς πολλούς
πού τάχθηκαν νά προστατεύσουν τό κοινό
συμφέρον· φίλους βοηθᾶ.

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Κυνήγι φτερωτό τῶν οὐρανῶν
κι ἔθνος ὁλόχαρο τῶν ἀγριμιῶν
πού τρέφεται σέ τοῦτες τίς πλαγιές,
μή φεύγετε τήν πέτρα μου, μήν τρέχετε· δέν ἔχω πιά
στά χέρια τόξου δύναμη,
ὁ δύστυχος. Ἐλάτε, μή φοβᾶστε.
Ὁ τόπος εἶναι ἀφύλαχτος.
Σειρά σας νά χορτάσετε ὅ,τι μένει
ἀπό τό σφάγιο τῆς σάρκας μου. Ἐγώ
σέ λίγο φεύγω ἀπ’ τή ζωή. Μέ τί νά πορευτῶ;
Χορταίνει ὁ ἄνεμος αὐτόν
πού ἔχασε τῆς μάνας γῆς τήν ἀγκαλιά;

ΧΟΡΟΣ
Γιά ὄνομα τῶν θεῶν, ἄν σέβεσαι, ἔστω λίγο, ἕναν ξένο,
ἔλα κοντά μου κι ἄκουσέ με.
Ἀπό ἀγάπη σ’ ἄκουσα καί μένω ἀκόμη ἐδῶ.
Μά ξέρε το καλά, στό χέρι σου εἶναι νά γλυτώσεις.
Ὅσο κι ἄν τρέφεις μιά πληγή κραυγές καί πόνους, δέ χορταίνει.

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Τί θές καί μοῦ θυμίζεις τήν πληγή μου;
Καλύτερός σου δέν πάτησε τό πόδι του ἐδῶ πέρα.
Γιατί λοιπόν μέ σκότωσες καί μέ σκοτώνεις;

ΧΟΡΟΣ
Τί θές νά πεῖς;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Πώς ἐλπίζεις νά μέ σύρεις στήν ἀλύπητη Τρωάδα.

ΧΟΡΟΣ
Αὐτό νομίζω πώς εἶναι τό σωστό.

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Χάσου ἀπό μπρός μου.

ΧΟΡΟΣ
Πολύ εὐχαρίστως. Φεύγουμε.
Καθένας μας ἔχει μιά θέση στό καράβι.

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Μή φεύγεις, σέ παρακαλῶ.
Ὁ Δίας τῶν ἱκετῶν σέ βλέπει.

ΧΟΡΟΣ
Πρῶτα ἡσύχασε!

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Γιά τούς θεούς, μείνετε, ξένοι.

ΧΟΡΟΣ
Τί φωνάζεις;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Ἄχ, δαίμονα· μέ τρώει τό φουκαρά!
Πόδι μου, πόδι μου, τί νά σέ κάνω;
Πῶς θ’ ἀντέξω νά σέ σύρω μέχρι τό θάνατό μου;
Γυρίστε πίσω, ξένοι!

ΧΟΡΟΣ
Καί τί θά βγεῖ; Ἐσύ παραλογίζεσαι.

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Μή μέ παρεξηγεῖτε·
ὅταν χιονίζει στήν καρδιά, λυσσομανοῦν οἱ σκέψεις.

ΧΟΡΟΣ
Τότε λοιπόν, ταλαίπωρε, γιατί δέν προχωρᾶς;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Ποτέ· βάλ’ το καλά στό μυαλό σου.
Φωτιά νά ρίξει νά μέ κάψει ὁ Δίας τῆς ἀστραπῆς,
δέ μοῦ καίγεται καρφί γιά τό Ἴλιο κι ὅλους, ὅσοι
μαζεύτηκαν νά πολεμήσουν στή σκιά του.
Αὐτοί δέ δίστασαν νά μέ πετάξουν
βορά στήν ἴδια μου πληγή.
Ἕνα μονάχα σᾶς ζητῶ.

ΧΟΡΟΣ
Τί πράγμα;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Ἕνα σπαθί, ἄν σᾶς βρίσκεται, τσεκούρι, βέλος...

ΧΟΡΟΣ
Τί νά τό κάνεις;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Νά κόψω τό κεφάλι μου, τά πόδια μου,
κομμάτια νά κοπῶ, νά λυτρωθῶ ἀπό τή φρίκη.
τῆς προσδοκίας.

ΧΟΡΟΣ

Καί τί θά κερδίσεις;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Τόν πατέρα μου.

ΧΟΡΟΣ

Πῶς;

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
Κάτω στόν Ἅδη, βαθιά, σκοτεινά, ^[29]
ἀφοῦ δέ λάμπει πιά ἡ μορφή του μέρα.
Ἄχ, πολιτεία, πατρίδα, γῆ μου,
νά σ’ ἔβλεπα γιά μιά στιγμή, ὁ τρελός,
πού ἄφησα τό εὐλογημένο ποτάμι σου γιά νά συνδράμω
τούς Ἀχαιούς μέ τόν ἀφανισμό μου.