(τίτλος,
τα πρόσωπα,
πρόλογος,
πάροδος,
α' επεισόδιο,
α' στάσιμο,
β' επεισόδιο,
β' στάσιμο,
γ' επεισόδιο,
γ' στάσιμο,
δ' επεισόδιο,
δ' στάσιμο,
ε' επεισόδιο,
ε' στάσιμο,
έξοδος)
Ο Διόνυσος βγαίνει από το παλάτι. Ακολουθεί
ο Πενθέας ντυμένος με φορεσιά βάκχης.
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
σὲ τὸν πρόθυμον ὄνθ᾽ ἃ μὴ χρεὼν ὁρᾶν σπεύδοντά τ᾽ ἀσπούδαστα, Πενθέα λέγω, ἔξιθι πάροιθε δωμάτων, ὄφθητί μοι, |
Συ που ποθείς να δεις όσα δεν πρέπει και που τ' αγύρευτα γυρεύεις, σένα κράζω, Πενθέα· μπρος στο παλάτι σου έβγα, |
|
| 915 |
σκευὴν γυναικὸς μαινάδος βάκχης ἔχων, μητρός τε τῆς σῆς καὶ λόχου κατάσκοπος· πρέπεις δὲ Κάδμου θυγατέρων μορφὴν μιᾷ. |
να σε δω να φοράς στολή μαινάδας και κρυφοκοιταχτής να θες να γίνεις της μάνας σου και του ασκεριού που σέρνει. Ω ! Μοιάζεις με καμιά απ' τις Καδμοπούλες. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
|
καὶ μὴν ὁρᾶν μοι δύο μὲν ἡλίους δοκῶ, δισσὰς δὲ Θήβας καὶ πόλισμ᾽ ἑπτάστομον· |
Βλέπω, μου φαίνεται, διπλό τον ήλιο, διπλή και την εφτάπυλη τη Θήβα· |
|
| 920 |
καὶ ταῦρος ἡμῖν πρόσθεν ἡγεῖσθαι δοκεῖς καὶ σῷ κέρατα κρατὶ προσπεφυκέναι. ἀλλ᾽ ἦ ποτ᾽ ἦσθα θήρ; τεταύρωσαι γὰρ οὖν. |
κ' εσύ δείχνεις εμπρός μου να πηγαίνεις καθώς ταύρος και νά 'ναι φυτρωμένα στο κεφάλι σου κέρατα. Μην ήσουν και πρώτα ζώο; Τί ταύρος είσαι τώρα. |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
ὁ θεὸς ὁμαρτεῖ, πρόσθεν ὢν οὐκ εὐμενής, ἔνσπονδος ἡμῖν· νῦν δ᾽ ὁρᾷς ἃ χρή σ᾽ ὁρᾶν. |
Ο Θεός συμπερπατεί μαζί μας· πρώτα δε μας ήταν καλόγνωμος, μα τώρα μας είναι φίλος· κι ό,τι πρέπει βλέπεις. |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| 925 |
τί φαίνομαι δῆτ᾽; οὐχὶ τὴν Ἰνοῦς στάσιν ἢ τὴν Ἀγαύης ἑστάναι, μητρός γ᾽ ἐμῆς; |
Λοιπόν, πώς δείχνω; Της Ινώς δε μοιάζω στη θωριά; Ή της Αγαύης, πού 'χω μάνα; |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
αὐτὰς ἐκείνας εἰσορᾶν δοκῶ σ᾽ ὁρῶν. ἀλλ᾽ ἐξ ἕδρας σοι πλόκαμος ἐξέστηχ᾽ ὅδε, οὐχ ὡς ἐγώ νιν ὑπὸ μίτρᾳ καθήρμοσα. |
Θαρρώ, όταν σε κοιτάζω, πώς τις βλέπω. Μα στάσου, σού 'φυγε η πλεξούδα εκείνη· αλλιώς με την ταινία την είχα πιάσει. |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| 930 |
ἔνδον προσείων αὐτὸν ἀνασείων τ᾽ ἐγὼ καὶ βακχιάζων ἐξ ἕδρας μεθώρμισα. |
Μέσα βακχοπηδώντας, μπρος και πίσω την τίναζα και σειούσα, κ' έχει φύγει. |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
ἀλλ᾽ αὐτὸν ἡμεῖς, οἷς σε θεραπεύειν μέλει, πάλιν καταστελοῦμεν· ἀλλ᾽ ὄρθου κάρα. |
Εγώ πού 'χω τη λάτρα σου, τη σιάζω ξανά· μόν' βάστα απάνου το κεφάλι. |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| ἰδού, σὺ κόσμει· σοὶ γὰρ ἀνακείμεσθα δή. | Να, πρέπιζέ με· απάνω σου με πήρες. | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| 935 |
ζῶναί τέ σοι χαλῶσι κοὐχ ἑξῆς πέπλων στολίδες ὑπὸ σφυροῖσι τείνουσιν σέθεν. |
Κ' η ζώνη σου χαλάρωσε, κ' οι δίπλες της φορεσιάς τσακίζουν στα σφύρα σου. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
|
κἀμοὶ δοκοῦσι παρά γε δεξιὸν πόδα· τἀνθένδε δ᾽ ὀρθῶς παρὰ τένοντ᾽ ἔχει πέπλος. |
Έτσι θαρρώ κ' εγώ, στο δεξί πόδι· μα πέφτουν όμορφα στην άλλη φτέρνα. |
|
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| ἦ πού με τῶν σῶν πρῶτον ἡγήσῃ φίλων, | Για πρώτο από τους φίλους σου θα μ' έχεις | |
| 940 | ὅταν παρὰ λόγον σώφρονας βάκχας ἴδῃς. | σαν δεις, ανέλπιστα, σεμνές τις βάκχες. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
|
πότερα δὲ θύρσον δεξιᾷ λαβὼν χερὶ ἢ τῇδε, βάκχῃ μᾶλλον εἰκασθήσομαι; |
Πώς θα μοιάσω καλύτερα με βάκχη, με το δεξί ή μ' αυτό το θύρσο αν πιάσω; |
|
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
ἐν δεξιᾷ χρὴ χἅμα δεξιῷ ποδὶ αἴρειν νιν· αἰνῶ δ᾽ ὅτι μεθέστηκας φρενῶν. |
Με το δεξί, και πέτα μπρος το πόδι το δεξί· κ' εύγε σου μυαλά που αλλάζεις. |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| 945 |
ἆρ᾽ ἂν δυναίμην τὰς Κιθαιρῶνος πτυχὰς αὐταῖσι βάκχαις τοῖς ἐμοῖς ὤμοις φέρειν; |
Λες να μπορώ στους ώμους να σηκώσω τον Κιθαιρώνα με τις βάκχες πάνω; |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
δύναι᾽ ἄν, εἰ βούλοιο· τὰς δὲ πρὶν φρένας οὐκ εἶχες ὑγιεῖς, νῦν δ᾽ ἔχεις οἵας σε δεῖ. |
Φτάνει να θες· μυαλό άρρωστο είχες πρώτα, μα τώρα αξιώθης κείνο που σου πρέπει. |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| μοχλοὺς φέρωμεν; ἢ χεροῖν ἀνασπάσω | Να πάρουμε λοστούς; Ή να κουνήσω | |
| 950 | κορυφαῖς ὑποβαλὼν ὦμον ἢ βραχίονα; | το βουνό με τα χέρια και τους ώμους; |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
μὴ σύ γε τὰ Νυμφῶν διολέσῃς ἱδρύματα καὶ Πανὸς ἕδρας ἔνθ᾽ ἔχει συρίγματα. |
Τα ιερά των Νυμφών μην αφανίσεις και τις μονιές που σουραυλίζει ο Πάνας ! |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
|
καλῶς ἔλεξας· οὐ σθένει νικητέον γυναῖκας· ἐλάταισιν δ᾽ ἐμὸν κρύψω δέμας. |
Σωστά· δεν τις νικούνε τις γυναίκες με τη βία· θα κρυφτώ στα έλατα μέσα. |
|
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| 955 |
κρύψῃ σὺ κρύψιν ἥν σε κρυφθῆναι χρεών, ἐλθόντα δόλιον μαινάδων κατάσκοπον. |
Την κρυψώνα θα βρεις που σου ταιριάζει, που πας κλεφτά να κρυφοδείς τις βάκχες. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
|
καὶ μὴν δοκῶ σφᾶς ἐν λόχμαις ὄρνιθας ὣς λέκτρων ἔχεσθαι φιλτάτοις ἐν ἕρκεσιν. |
Θαρρώ τις βλέπω, σαν πουλιά στα θάμνα να κείτουνται, στα βρόχια της αγάπης. |
|
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| οὐκοῦν ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτ᾽ ἀποστέλλῃ φύλαξ· | Αυτό 'ναι δα που πας να ξαγναντέψεις· | |
| 960 | λήψῃ δ᾽ ἴσως σφᾶς, ἢν σὺ μὴ ληφθῇς πάρος. | και να τις πιάσεις μπορεί, αν δε σε πιάσουν. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
|
κόμιζε διὰ μέσης με Θηβαίας χθονός· μόνος γὰρ αὐτῶν εἰμ᾽ ἀνὴρ τολμῶν τόδε. |
Μέσα απ' τη χώρα οδήγα με της Θήβας· μόνος εγώ απ' τους άντρες τολμώ τόσα. |
|
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
|
μόνος σὺ πόλεως τῆσδ᾽ ὑπερκάμνεις, μόνος· τοιγάρ σ᾽ ἀγῶνες ἀναμένουσιν οὓς ἐχρῆν. |
Ναί, μόνο εσύ γι' αυτήν μοχτάς την πόλη· γι' αυτό θα μπεις σε αγώνες που σου αξίζουν. |
|
| 965 |
ἕπου δέ· πομπὸς [δ᾽] εἶμ᾽ ἐγὼ σωτήριος, κεῖθεν δ᾽ ἀπάξει σ᾽ ἄλλος. |
Ακλούθα· εγώ οδηγός σου και σωτήρας, μα ένας άλλος εκείθε θα σε φέρει. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| ἡ τεκοῦσά γε. | Βέβαια η μητέρα μου. | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| ἐπίσημον ὄντα πᾶσιν. | Όλοι σε τιμούνε. | |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| ἐπὶ τόδ᾽ ἔρχομαι. | Γι' αυτό και πάω. | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| φερόμενος ἥξεις . . . | Θά 'ρθεις βασταχτός πίσω... | |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| ἁβρότητ᾽ ἐμὴν λέγεις. | Θες να με κακομάθεις ! | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| ἐν χερσὶ μητρός. |
...στην αγκάλη της μάνας σου. |
|
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| καὶ τρυφᾶν μ᾽ ἀναγκάσεις. | Μα εσύ θα με χαλάσεις ! | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| 970 | τρυφάς γε τοιάσδε. | Θα σε χαλάσω, αλήθεια, καθώς ξέρω. |
| Πενθεύς | ΠΕΝΘΕΑΣ | |
| ἀξίων μὲν ἅπτομαι. | Ε, για δουλειά που αξίζει ξεκινάω ! | |
| Διόνυσος |
ΔΙΟΝΥΣΟΣ Στόν Πενθέα που παίρνει να φεύγει |
|
|
δεινὸς σὺ δεινὸς κἀπὶ δείν᾽ ἔρχῃ πάθη, ὥστ᾽ οὐρανῷ στηρίζον εὑρήσεις κλέος. |
Φοβερός είσαι, φοβερός, κι απάνω τραβάς για πάθη φοβερά, που δόξα ουρανοπύργωτη απ' αυτά θα νά 'βρεις. |
|
| Ο Πενθέας αποσύρεται μαζί με τον ακόλουθό του. | ||
|
ἔκτειν᾽, Ἀγαύη, χεῖρας αἵ θ᾽ ὁμόσποροι Κάδμου θυγατέρες· τὸν νεανίαν ἄγω |
Τα χέρια σας απλώστε, Αγαύη κ' οι άλλες εσείς του Κάδμου οι θυγατέρες· φέρνω |
|
| 975 | τόνδ᾽ εἰς ἀγῶνα μέγαν, ὁ νικήσων δ᾽ ἐγὼ |
το παλικάρι σε μεγάλο αγώνα· και νικητές θα βγούμε εγώ κι ο Βάκχος. |
| καὶ Βρόμιος ἔσται. τἄλλα δ᾽ αὐτὸ σημανεῖ. |
Όσο για τ' άλλα, η πράξη θα τα δείξει. Ο Διόνυσος φεύγει. |