| Χορός θρέομαι φοβερὰ μεγάλ᾽ ἄχη· μεθεῖται στρατός· στρατόπεδον λιπὼν |
ΧΟΡΟΣ Τρομάρα μου, κακά μεγάλα φοβερά! Μολύθηκε ο στρατός απ' τα χαράκια, νά, |
|
| 80 |
ῥεῖ πολὺς ὅδε λεὼς πρόδρομος ἱππότας· αἰθερία κόνις με πείθει φανεῖσ᾽, ἄναυδος σαφὴς ἔτυμος ἄγγελος. ἔτι δὲ <γᾶς> ἐμᾶς πεδί᾽ ὁπλόκτυπ᾽ ὠτὶ χρίμπτει βοάν· ποτᾶται, βρέμει δ᾽ |
κύμα χυμίζει κατά δω αρίφνητ' η καβαλλαριά· μου το μαθαίνει ο κορνιαχτός π' ασκώθηκε ως τον ουρανό, δίχως μιλιά, μα μηνυτής βέβαιος κι αληθινός. Τής γής μου παίρνει ο ομπλόχτυπος τους κάμπους πού κι όλο μπρος πετάει, ζυγώνει καί βροντά, |
| 85 |
ἀμαχέτου δίκαν ὕδατος ὀροτύπου. |
ωσάν τ' ακράτηγο νερό πού δέρνει τα γκρεμνά. |
|
ἰὼ ἰὼ ἰὼ θεοὶ θεαί τ᾽ ὀρόμενον κακὸν βοᾷ τειχέων ὕπερ ἀλεύσατε. ὁ λεύκασπις ὄρνυται λαὸς εὐτρεπὴς |
Άλλοί μου, αλλοί, θεοί, θεές, το κακό πού μας πλάκωσε μακρύνετ' από μας! Βουή τα τείχη ξεπερνά καί καλοσύνταχτος ό οχτρός με τα λευκά σκουτάρια του τραβώντας όλο μπρος |
|
| 90 | ἐπὶ πόλιν διώκων [πόδα]. | πάνω στα κάστρα μας χυμά. |
|
τίς ἄρα ῥύσεται, τίς ἄρ᾽ ἐπαρκέσει θεῶν ἢ θεᾶν; πότερα δῆτ᾽ ἐγὼ <πάτρια> ποτιπέσω |
Ποιος θα με σώση; ποιος θα μου είναι βοηθός απ' τους θεούς, απ' τίς θεές; τί άλλο μπορώ ή γονατιστή να πέσω ευτύς μπροστά |
|
| 95 |
βρέτη δαιμόνων; ἰὼ μάκαρες εὔεδροι, ἀκμάζει βρετέων ἔχεσθαι· τί μέλλομεν ἀγάστονοι; |
στ' αγάλματα τα θεϊκά; Ώ μάκαρες καλόθρονοι, ώρα, καί βιάζει το κακό, να σας σφιχτοπεριπλεχτώ. Καιρό τί χάνουμε μ' αυτούς τους μάταιους οδυρμούς; |
| 100 |
ἀκούετ᾽ ἢ οὐκ ἀκούετ᾽ ἀσπίδων κτύπον; πέπλων καὶ στεφέων πότ᾽ εἰ μὴ νῦν ἀμφὶ λιτάν᾽ ἕξομεν; κτύπον δέδορκα· πάταγος οὐχ ἑνὸς δορός. τί ῥέξεις; προδώσεις, παλαίχθων |
Ακούτε ή δεν ακούγετε οι ασπίδες πού χτυπούν; τους πέπλους καί τα στέφανα, αν όχι τώρα πια, πότε θα τα φυλάξωμε της λιτανείας μας προσφορά; Είδες τί χτύπος; όχι ενού βρόντημα κονταριού. Τί έχεις σκοπό; τη χώρ' αυτή, δικιά σου απ' τα παλιά, |
| 105 |
Ἄρης, τὰν τεάν; ἰὼ χρυσοπήληξ δαῖμον ἔπιδ᾽ ἔπιδε πόλιν ἅν ποτ᾽ εὐφιλήταν ἔθου. |
θ' αφήσης, Άρη, να χαθή, με το χρυσό το κράνος θεέ; στρέψε το μάτι σου καί ιδέ καί ιδέ τη γης π' αγάπαγες πολύ από μια φορά. |
| θεοὶ πολιάοχοι πάντες ἴτε χθονὸς· | Προστάτες μας θεοί, προφτάσετ' όλοι | |
| 110 |
ἴδετε παρθένων ἱκέσιον λόχον δουλοσύνας ὕπερ. κῦμα [γὰρ] περὶ πτόλιν δοχμολόφων ἀνδρῶν |
δήτε μας τίς παρθένες, πού πεσμένες μπρος σας, σκλαβιάς ζητούμε λυτρωμό. Κύμα τριγύρ' απ' την πόλη με λοξές φούντες οχτρών |
| 115 |
καχλάζει πνοαῖς Ἄρεος ὀρόμενον. ἀλλ᾽, ὦ Ζεῦ <> πάτερ παντελές, πάντως ἄρηξον δαΐων ἅλωσιν. |
με του πολέμου τίς πνοές κοχλάζει. Πατέρα, Δία παντέλειε, μα βοήθησε με κι απ' των οχτρών διαγούμισμα διαφέντεψε με. |
| 120 |
Ἀργέιοι δὲ πόλισμα Κάδμου κυκλοῦνται· φόβος δ᾽ ἀρῄων ὅπλων [δονεῖ], διὰ δέ τοι γενύων ἱππίων κινύρονται φόνον χαλινοί. ἑπτὰ δ᾽ ἀγάνορες πρέποντες στρατοῦ |
Την πολιτεία περίζωσαν του Κάδμου Αργείτες. Τ’ άρματα τα πολεμικά βροντούν, βροντούνε κι απ' τα σαγώνια των ατιών δετά τα γκέμια πώς φονικά στριγγολογούνε! Κ' εφτά τρανοί μες στο στρατό ξεχωριστοί πολέμαρχοι αρματοζωσμένοι, |
| 125 |
δορυσσοῖς σαγαῖς πύλαις ἑβδόμαι * προσίστανται πάλῳ λαχόντες. |
όπως τους έτυχε ό λαχνός, στίς εφτά πύλες προχωρούν. |
|
σύ τ᾽, ὦ Διογενὲς φιλόμαχον κράτος, ῥυσίπολις γενοῦ, |
Μα ώ πολεμόχαρη θεά, κόρη του Δία, γίνε της πόλης μας, εσύ Παλλάδα, ή σωτηρία· |
|
| 130 |
Παλλάς, ὅ θ᾽ ἵππιος ποντομέδων ἄναξ ἰχθυβόλῳ Ποσειδάων μαχανᾷ, ἐπίλυσιν φόβων, ἐπίλυσιν δίδου. |
κι ώ καβαλλάρη βασιλιά, θαλασσοκράτορα με το ψαροκαμάκι, Ποσειδώνα θεέ μας, απ'τίς τρομάρες τούτες γλύτωνε μας, γλύτωνε μας! |
| 135 |
σύ τ᾽, Ἄρης, φεῦ, φεῦ, πόλιν ἐπώνυμον Κάδμου φύλαξον κήδεσαί τ᾽ ἐναργῶς. |
Καί συ Άρη, αλλοί μου αλλοί, την πόλη αυτή πόχει απ' τον Κάδμο τόνομά της, δικιά σου φύλαξέ τηνε, σωστός προστάτης. |
| 140 |
καὶ Κύπρις, ἅτ᾽ εἶ γένους προμάτωρ, ἄλευσον· σέθεν γὰρ ἐξ αἵματος γεγόναμεν· λιταῖσί σε θεοκλύτοις ἀυτοῦσαι πελαζόμεσθα. |
Κι ώ της γενιάς μας, Κύπριδα, προστάτισσα μάκρυνε το κακό, γιατί αίμα εμείς δικό σου με λιτανείες καί θρήνους τη θεότη σου κράζαμε πέφτοντας εμπρός σου. |
| 145 |
καὶ σύ, Λύκει᾽ ἄναξ, Λύκειος γενοῦ στρατῷ δαΐῳ στόνων ἀντίτας. σύ τ᾽, ὦ Λατογένεια κούρα, τόξον εὐτυκάζου [Ἄρτεμι φίλα]. |
Κι' ώ Λύκειε βασιλιά ξολόθρεψε καί τους εχθρούς μας σαν τους λύκους, να πλερώσουν τους στεναγμούς μας. Κι ώ συ κόρη της Λητώς με τ' αλάθευτο δοξάρι σου αρματώσου. |
| ἒ ἒ ἒ ἔ, | Αά, Αά! | |
| 150 |
ὄτοβον ἁρμάτων ἀμφὶ πόλιν κλύω· ὦ πότνι᾽ Ἥρα. ἔλακον ἀξόνων βριθομένων χνόαι. Ἄρτεμι φίλα, ἒ ἒ ἒ ἔ, |
Αρμάτων βρόντημα γύρω στην πόλη γρικώ, Ήρα μου δέσποινα, στρίζουν βαρύφορτα τ' αξόνια, να, των τροχών. Γλυκειά μου Αρτέμιδα, |
| 155 |
δοριτίνακτος αἰθὴρ δ᾽ ἐπιμαίνεται. τί πόλις ἄμμι πάσχει, τί γενήσεται; ποῖ δ᾽ ἔτι τέλος ἐπάγει θεός; |
κονταροτίναχτος, άκου, φρενιάζει ό ουρανός· τί κακό βρήκε την πόλη μας; τ' είναι να γένη; ποιό τέλος τάχα, άπ' τους θεούς μας περιμένει; |
|
ἒ ἒ ἒ ἔ, |
Αά, Αά! |
|
| 158b |
ἀκροβόλων δ᾽ ἐπάλξεων λιθὰς ἔρχεται· ὦ φίλ᾽ Ἄπολλον· |
Στίς ψηλές έπαλξες χαλάζ' οί πέτρες πετούν, ώ φίλε Απόλλωνα, |
| 160 |
κόναβος ἐν πύλαις χαλκοδέτων σακέων, παῖ Διός, ὅθεν πολεμόκραντον ἁγνὸν τέλος ἐν μάχᾳ. |
κι άπ' τα χαλκόδετα σκουτάρια οί πύλες βροντούν. Μα ώ συ, που σ' έταξε ο Δίας στον πόλεμο να δίνης τέλος καλό, |
| σύ τε, μάκαιρ᾽ ἄνασσ᾽ Ὄγκα, πρὸ πόλεως | καί συ, Όγκα δέσποινα, μπροστ' άπ' την πόλη στημένη, | |
| 165 |
ἑπτάπυλον ἕδος ἐπιρρύου. |
την σωτηρία η Εφτάπυλη από σας προσμένει. |
|
ἰὼ παναρκεῖς θεοί, ἰὼ τέλειοι τέλειαί τε γᾶς τᾶσδε πυργοφύλακες, πόλιν δορίπονον μὴ προδῶθ᾽ |
Ώ παντοδύναμοι Θεοί, τρανοί θεοί, τρανές θεές, αυτής πυργοφυλάχτορες της γης, μην παραδώσετε από εχθρού κοντάρι καταπονεμένα |
|
| 170 |
ἑτεροφώνῳ στρατῷ. κλύετε παρθένων κλύετε πανδίκως χειροτόνους λιτάς. |
τα κάστρα μας σ' αλλόγλωσσο στρατό, μ' ακούστε μας πού με υψωμένα τα χέρια τα παρθενικά σας κράζομε θλιφτά, ευλαβητικά! |
|
ἰὼ φίλοι δαίμονες, |
Ώ η μόνη μας εσείς απαντοχή, |
|
| 175 |
λυτήριοί <τ᾽> ἀμφιβάντες πόλιν, δείξαθ᾽ ὡς φιλοπόλεις, μέλεσθέ θ᾽ ἱερῶν δημίων, μελόμενοι δ᾽ ἀρήξατε· φιλοθύτων δέ τοι πόλεος ὀργίων |
το χέρι σας απλώσετε θεοί, πάνω στην πόλη να σωθή, δείξετε πώς την αγαπάτε· θυμάστε τις θυσίες μας τις πάνδημες γνοιαστήτε μας και βοηθάτε· τ' άγια μυστήρια με τίς πλούσιες |
| 180 | μνήστορες ἐστέ μοι. | τις προσφορές μη μου ξεχνάτε. |