προηγούμενη περιεχόμενα επόμενη

ΣΚΗΝΗ Ε'

(Ο Χίος μέθυσος ατακτεί, συντρίβει τα εν τη τραπέζη και ζητεί όργανα μουσικά)
Χίος, και οι λοιποί

ΧΙΟΣ Βάρτε να πγιούμε, διαβόντρου κουλλούκια... (πετά εν ποτήριον).
ΑΝΑΤ. (καθ' εαυτόν) Χιώτη μέτυσε... Να...· τσάκισε ποτήρι...· να.
ΧΙΟΣ Οχού!!! (πετά το καλπάκι τον)
ΑΝΑΤ. (Καθ' εαυτόν) Μέτυσε, α τζάνουμ...· λόγια ντε τέλει...· να, πέταξε καλπάκι του. Χιώτη πριχού να πγιη είναι κομμάτι τρελλό, άμμα όντας μετύση κιόλας, αρτίκ μπιτούν μπιτούν τρελλό γένεται...
ΧΙΟΣ (αρπάζει το κάλυμμα της κεφαλής του Ανατολίτη και το πετά).
ΑΝΑΤ. Έι ύστερα; ντικό σου καλπάκι πέταξες, ντικό μου σαρίκι τι τελείς που πετάς για; ντίπ' τρελλό είσαι, ζάβαλη...
ΧΙΟΣ (αρπάζει το κάλυμμα της κεφαλής του Πελοποννησίου ομοίως)
ΠΕΛ. Τήραξε κει χάμω καμώματα του μαγκούφη· πέταξε το κεφαλογιούρι μου, και το συγκύλησε, όσο που με τ' όχρισε...· μπα να ρέψης μουρλέ, με τα καμώματα σου αλήθεια.
ΧΙΟΣ (αρπάζει την σκούφια του Λογιωτάτου και την βλέπει στρέ­φων αυτήν πανταχόθεν· προς τον Λογιώτατον) Εν πετάς κι εσύ, διαβόντρου γυιέ, το καλούπι σου, π' ούναι γιο­μάτο γάσσα; ούφου, ούφου... (την πετά).
ΛΟΓ. Του χάριν κακοήθως πράττεις; και δη τιμωρητέον σε κακοηθείας ένεκα.
ΧΙΟΣ Φέρτεν τώρη τα σημάρματα...· ωφού!
ΑΝΑΤ. Τι τα πη σημάρματα;...· εσύ τρελλάτηκες, άνταμ!
ΧΙΟΣ Βγιολιά, διαβόντρου μισέ χαντζή...· ωχού...· βγιολιά, λαγούτα... (φωνάζει). Ωχού...· και φέρτεν τα γλήγορις ...· ήσκασα, φέρτεν τα...· (συντρίβει άλλο εν ποτήριον).
ΑΝΑΤ. Ετούτος, ούλα τα τσακίση αγάλια, αγάλια...· εγώ είπα...· α τζάνουμ, Χιώτη τρελλό είναι, μέτυσε κιό­λας; αρτίκ τίποτα ντε τ' αφήκη σουφρά απάνου, ένα ένα ούλα τα τσάκιση.
ΞΕΝ. (Προς τον Χίον) Μισέ Μπουρλή!
ΧΙΟΣ Τι και;
ΞΕΝ. Εν είναι σημάρματα.
ΧΙΟΣ Κι αμέ διαβόντρου γυιέ; κι εν έχει πούπετις μαθές; κι εν είν' καμμιά λύρα, καμμιά σφυρίχτρα;
ΑΝΑΤ. Μπρε, καμπά ζουρνά μπιλέμ ντεν έχει.
ΞΕΝ. Εν είναι...· εν είναι.
ΧΙΟΣ Παίζουμεν τα κουτάλια, και τραγουδούμεν κιόλας... (προς τον Πελοποννήσιον) Βρε διαβόντρου Μωραΐτη, ε λέτενε κάνα τραγούδι;
ΞΕΝ. (Καθ' εαυτόν) Ου να χαθής ντε, μουρλούλιακα... Τι κακό ζακόνι που τ' όχουνε τούτ' οι Χιώτες! σα μεθύσουνε μουρλαίνουνται από μίας, και δεν ξέρουνε τι κάμουνε...· Χάσου ντε μουρλέ, αλήθεια κι απ' αλήθεια!!!
ΧΙΟΣ (Κεντά τον Πελοποννήσιον με την χείρα του) Και πήτε τώρη, πήτεν, καλέ, πλια ένα τραγούδι... (πετά εν πιάτον, και φωνάζει) Ωχού!!!
ΠΕΛ. Κόρακας ντε, μαγκούφη...· μ' έσκιαξες με τα σκουξίματά σου...· τι σκούζεις σα μουρλός, και με σπρώχνεις; (προς τους άλλους) Να πούμετε όλοι απ' όνα τραγούδι, για να γλυτώσουμ' απ' αυτουνού του μουρλού τα χέργια. (προς τον Χίον) Αρχίνα ντε! κόφ' το σβέρκο σου!