| 1 [Ed.1] | |
| Εἰμὶ δ' ἐγὼ θεράπων μὲν Ἐνυαλίοιο ἄνακτος, καὶ Μουσέων ἐρατὸν δῶρον ἐπιστάμενος. |
Δουλειά μου: ὁ πόλεμος καὶ ἡ ποίηση ἐπίσης. |
| 2 [Εd 2] | |
| Ἐν δορὶ μὲν μοι μᾶζα μεμαγμένη, ἐν δορὶ δ' οἶνος Ἰσμαρικός, πίνω δ' ἐν δορὶ κεκλιμένος. |
Ἕνα κοντάρι ἔχω ὅλο κι ὅλο. Κερδίζω τὸ ψωμί μου, ἐξασφαλίζω τὸ κρασί μου (Ἰσμαρικό, ἄς σημειωθεῖ) καὶ κρατιέμαι ὅταν μεθάω. |
| 3 [Ed.4] | |
| Ἀλλ' ἄγε, σὺν κώθωνι θοῆς διὰ σέλματα νηὸς φοίτα καὶ κοΐλων πώματ' ἄφελκε κάδων, ἄγρει δ' οἶνον ἐρυθρόν ἀπὸ τρυγός· οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς νήφειν ἐν φυλακῇ τῇδε δυνησόμεθα. |
Ἄντε λοιπόν! Τράβα τὸ γρήγορο ποτήρι, σάλταρε στὸ καράβι, πήδα στὸ ἀμπάρι, πέσε πάνω στὰ βαρέλια καὶ κρασοκύλησέ τα. Τάπα μὴ μείνει! Δὲ μᾶς βλέπω τὴ βάρδια αὐτὴ ξενέρωτοι νὰ τὴν περνᾶμε. |
| 4 [Ed.3] |
|
|
Οὔ τοι πόλλ᾽ ἐπὶ τόξα τανύσσεται οὐδὲ θαμειαὶ σφενδόναι, εὖτ' ἄν δὴ μῶλον Ἄρης συνάγῃ ἐν πεδίῳ· ξιφέων δὲ πολύστονον ἔσσεται ἔργον· ταύτης γὰρ κεῖνοι δαίμονές εἰσι μάχης δεσπόται Εὐβοίης δουρικλυτοί. |
Τέρμα τὸ τραβολόγημα τῶν τόξων καὶ τῶν σφεντόνων ἡ τρεχάλα. Μάζεψε ὁ Ἄρης τὰ συμπράγκαλά του ἀπὸ τὸν κάμπο. Ὥρα γιὰ τὸ τέλειο μακελειὸ τῶν σπαθιῶν. Ἐπιστατοῦν ἐπιμελῶς ἄρχοντες φονιάδες ἐξ Εὐβοίας. |
| 5 [Ed.5] |
|
| Διὲξ σωλῆνος εἰς ἄγγος. | Ἀπ' τὴν κανάτα: μεθύσι ἐξ ἐπαφῆς. |
| 6 [Ed.6] |
|
|
Ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἥν παρὰ θάμνῳ ἔντος ἀμώμητον κάλλιπον οὐκ ἐθέλων· αὐτὸν δ' ἔκ μ' ἐσάωσα· τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη; Ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω. |
Ὅσο γιὰ τὴν ἀσπίδα, ἐκεῖνο τὸ ἔργο τέχνης ποὺ ἀναγκάστηκα ν' ἀφήσω ἀνάμεσα στοὺς θάμνους, σίγουρα κάποιος Σάιος θὰ τὴν ἀπολαμβάνει. Δὲν πάει στὸ διάβολο· ἀφοῦ κατάφερα καὶ γλύτωσα, μὲ τὴν ἀσπίδα τώρα θ' ἀσχολοῦμαι; Ἁρπάζω ἀργότερα μιὰν ἴδια - γιὰ νὰ μὴν πῶ καλύτερη. |
| 7 [Ed.7] |
|
| Ξείνια δυσμενέσιν λυγρὰ χαριζόμενος. | Ὄλεθρο φιλόξενο διαθέτω γιὰ πρόθυμους ἐχθρούς. |
| 8 [Ed.8] |
|
|
Αἰσιμίδη, δήμου μὲν ἐπίρρησιν μελεδαίνων οὐδείς ἄν μάλα πόλλ' ἱμερόεντα πάθοι. |
Ὅποιος φροντίζει ν' ἀποφεύγει τὴν κατακραυγὴ τοῦ κόσμου, Αἰσιμίδη, δὲν κινδυνεύει ν' ἀπολαύσει πολλά. |
| 9 [Ed.9-13] |
|
|
Κήδεα μὲν στονόεντα, Περίκλεες, οὔτε τις ἀστῶν μεμφόμενος θαλίῃης τέρψεται οὔτε πόλις· τοίους γὰρ κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης ἔκλυσεν͵ οἰδαλέους δ᾽ ἀμφ᾽ ὀδύνῃς ἔχομεν πνεύμονας. ἀλλὰ θεοὶ γὰρ ἀνηκέστοισι κακοῖσιν ὦ φίλ᾽ ἐπὶ κρατερὴν τλημοσύνην ἔθεσαν φάρμακον. ἄλλοτε δ᾽ ἄλλος ἔχει τάδε· νῦν μὲν ἐς ἡμέας ἐτράπεθ᾽͵ αἱματόεν δ᾽ ἕλκος ἀναστένομεν͵ ἐξαῦτις δ᾽ ἑτέρους ἐπαμείψεται. ἀλλὰ τάχιστα τλῆτε͵ γυναικεῖον πένθος ἀπωσάμενοι. |
Οὔτε οἱ πολίτες οὔτε ἡ πόλη, Περικλῆ, σκοπεύουν ν᾽ ἀντιπαρέλθουν μὲ χαρὲς μιὰ τέτοια συμφορὰ. Ποιούς σκέπασε τὸ ἀσίγαστο κῦμα τῆς θάλασσας ξέρει καλὰ ἡ ὀδύνη ποὺ ὀργώνει τὸ βυθὸ τῆς καρδιᾶς μας. Μὰ οἱ θεοὶ ἀνέθεσαν τὴ θεραπεία τῶν ἀμετάκλητων κακῶν στὴν ἀντοχὴ τῆς καρτερίας.Ἔτσι εἶναι αὐτὰ τὰ πράγματα: περαστικά. Τώρα ἦρθαν σὲ μᾶς. Θὰ αἱμορραγήσουμε γιὰ λίγο πίκρα κι ἀπογοήτευση καὶ ἀναστεναγμοὺς καὶ ὕστερα θὰ τρέξουνε ἀλλοῦ τὴ μόλυνσή τους. Ἀφῆστε λοιπὸν τοὺς θρήνους καὶ τοὺς ὀδυρμοὺς στὰ θηλυκά τους. |
| 10 [Ed.10] |
|
| Κρύπτομεν δ' ἀνιηρὰ Ποσειδάωνος ἄνακτος δῶρα. |
Καταχωνιάστε τα κάπου αὐτὰ τ' ἀφόρητα δῶρα τοῦ κύριου Ποσειδώνα. |
| 11 [Ed.11] |
|
|
Παλλάδ᾽ ἐϋπλόκαμον πολιῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι θεσσάμενοι γλυκερὸν νόστον. |
Μεσοπέλαγα βρήκαμε ν᾽ ἀναθέσουμε τὴ σωτηρία μας σὲ μιὰν ὄμορφη παρθένα, προστάτιδα πόλης. |
| 12 [Ed.12] |
|
|
Εἰ κείνου κεφαλὴν καὶ χαρίεντα μέλεα Ἥφαιστος καθαροῖσιν ἐν εἵμασιν ἀμφεπονήθη. |
Ἄν φρόντιζε ὁ Ἥφαιστος νὰ τοῦ ἐξασφαλίσει ροῦχα πεντακάθαρα, ἀπ' τὴν κορφὴ μέχρι τὰ νύχια, θὰ ἦταν ὄμορφος νεκρός: φλογόλευκος. |
| 13 [Ed.13] |
|
|
Οὔτε τι γὰρ κλαίων ἰήσομαι οὔτε κάκιον θήσω τερπωλὰς καὶ θαλίας ἐφέπων. |
Τὸ κλάμα δὲ μὲ ἀνακουφίζει. Ὅσο γιὰ τὶς ἀπολαύσεις καὶ τὰ γλέντια, χειρότερα πάντως δὲ μὲ κάνουν. |
| 14 [Ed.14] |
|
| Γλαῦκ᾽ ἐπίκουρος ἀνὴρ τόσσον φίλος ἔστε μάχηται. |
Ὅσο πολεμάει ὁ μισθοφόρος, Γλαῦκε, καλύτερος φίλος δὲν ὑπάρχει. |
| 15 [Ed.15] |
|
|
Πάντα πόνος τεύχει θνητοῖς μελέτη τε βροτείη. |
Ὁ πόνος καὶ ἡ ἀγωνία κρατᾶνε ἀνθρώπους τοὺς ἀνθρώπους. |
| 16 [Ed.16] |
|
|
Πάντα τύχη καὶ μοῖρα, Περίκλεες, ἀνδρὶ δίδωσιν. |
Ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουν ἡ τύχη καὶ ἡ μοίρα, ἄν εἶναι νὰ τὸ δώσουν, σὲ ἄντρα θὰ τὸ δώσουν, Περικλῆ. |
| 17 [Ed.17] | |
| Συκῆ πετραίη πολλὰς βόσκουσα κορώνας εὐήθης ξείνων δέκτρια Πασιφίλη. |
Βλέπεις ἐκείνη τὴ συκιὰ στὸ βράχο; Μὲ πόση ἄνεση ταΐζει τόσες κουροῦνες! Μιὰ ποὺ τὸ 'φερε ὁ λόγος: φιλόξενο πλάσμα ἡ Πασιφίλη. |