| Η ιδέα της ήρθε στην αίθουσα αναμονής έξω από τις τουαλέτες του κλαμπ Χοπ,
ένα βράδυ που προσπαθούσε να συνέλθει. Η Νάντα περνούσε σχεδόν όλα τα βράδια
εξόδου της προσπαθώντας να συνέλθει, μια και ποτέ δεν κατάφερνε να υπολογίσει
σωστά τις ποσότητες αλουμόλ που μπορούσε να απορροφήσει ο οργανισμός της με
επιτυχία. Πράγμα που έκανε έξαλλη τη φίλη της τη Νέση όχι πως αυτή ήταν
προικισμένη με αρκετή νοημοσύνη ώστε να μπορεί να υπολογίσει το αλουμόλ σωστά,
απλώς είχε μάθει να σταματάει στο πέμπτο ποτήρι. Κάτι που η Νάντα ξεχνούσε συστηματικά, με αποτέλεσμα να σέρνεται στις αίθουσες αναμονής με βλέμμα χαμένο μέχρι να 'ρθει η ώρα του τελευταίου TGV και να επιστρέψει στο κατάλυμα. Βρισκόταν λοιπόν μισοξαπλωμένη στον καναπέ του Χοπ και παρατηρούσε τις κοπέλες που χτενιζόντουσαν προσεκτικά μπροστά στον καθρέφτη. Μια απ' αυτές, που ήταν σαφές από την αύρα των μαλλιών της ότι ανήκε στην Α' κατηγορία DNA, μάζεψε αφηρημένα τις τρίχες από τη βούρτσα και τις έκανε ένα μπαλάκι πριν τις πετάξει στον εξαφανιστή υπολειμμάτων μόνο που δεν σημάδεψε σωστά και το μπαλάκι έπεσε στο πάτωμα. Η Νάντα συνέχισε να ξαπλώνει στον καναπέ κοιτάζοντας το μπαλάκι από τρίχες. «Εχεις γίνει ζόμπι τελείως», άκουσε την περιφρονητική φωνή της Νέση. «Μα τι έχεις πάθει; Εξω σε περιμένουν τουλάχιστον δέκα γκόμενοι κι εσύ έχεις φυτευθεί εδώ... Νάντα; Τζάμπα πληρώσαμε πέντε ολόκληρα κοσμό για να μπούμε, μαλακισμένη; Οχι, αν είναι έτσι να κάθεσαι στο κατάλυμα! Σόρι δηλαδή!». Η Νάντα σηκώθηκε σαν υπνωτισμένη, μάζεψε το μπαλάκι με τις τρίχες και το 'χωσε στην τσέπη της στολής της αγνοώντας τις διαμαρτυρίες της κολλητής της («Τι κάνεις εκεί, μαζεύεις σκουπίδια; Μπλιαχ - πέταξέ το αμέσως αυτό το σιχαμένο, πέταξέ το, είπα!»). Με ασταθές βήμα ακολούθησε τη Νέση στην τεράστια ιδρωμένη αίθουσα που έτρεμε ολόκληρη από τους ήχους της μουσικής, στριμώχτηκε ανάμεσα σε χορευτές, σήκωσε τα χέρια της ψηλά προσποιούμενη ότι χορεύει και πέρασε το υπόλοιπο της βραδιάς κολλημένη στην μπάρα. Για όλους, η Νάντα ήτανε μεθυσμένη. Μόνο που αυτή, μέσα στη μαστούρα της, κατέστρωνε ήδη το σχέδιό της. «Δεν είσαι με τα σωστά σου», έλεγε ο Τζες την άλλη μέρα τοποθετώντας απρόθυμα τις τρίχες στο σκάνερ πάνω στο γραφείο του. «Δηλαδή απ' όλες τις παράλογες απαιτήσεις που ακούω σ' αυτό το κωλο-κομμωτήριο, αυτή είναι η πιο - η πιο απίστευτη. Το DNA, παιδί μου, έχει περισσότερα από τρία δισεκατομμύρια γράμματα, έχεις ιδέα πόσα απ' αυτά πρέπει να αλλάξω προκειμένου ν' αλλάξω την αύρα των μαλλιών σου;». «Οχι, φυσικά», είπε βαριεστημένα η Νάντα. Ηταν δεδομένο ότι ανήκε στη Δ' κατηγορία DNA, γι' αυτό και δούλευε στην επεξεργασία προγραμμάτων, γι' αυτό δεν της είχε δοθεί η άδεια να παρακολουθήσει μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Γι' αυτό ζούσε σε κατάλυμα και όχι σε κατοικία. Λόγω της καταραμένης κατηγορίας Δ', η Νάντα δεν θα πήγαινε ποτέ στη ζωή της σ' ένα καλό πάρτι. Δεν θα προχωρούσε επαγγελματικά, δεν θα συγκέντρωνε ποτέ αρκετά κοσμό ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να κάνει μερικά μακρινά ταξίδια (στον Αρη, ας πούμε, που ήταν απωθημένο της από τότε που άκουσε κάποια ηλίθια Α'-δούρα στο γραφείο να τον διαφημίζει). Το χειρότερο, δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να βγει, έστω, με τον γιο του διευθυντή της τον Ζανό: με μια ματιά που θα της έριχνε, θα συνειδητοποιούσε ότι παρά τα μακριά της πόδια, τα δυο μικρά αφτιά, τα μεγάλα στρογγυλά στήθη και τα υπέροχα γαλανά της μάτια, η Νάντα δεν ήταν παρά μια δευτεροκλασάτη Δ'. Ηξερε πως ο Τζες μπορούσε να τη βοηθήσει ως προς το τελευταίο, της το 'χε πει μεθυσμένος από αλουμόλ ένα βράδυ που προσπαθούσε να την εντυπωσιάσει, ποιος ξέρει γιατί. «Κάθε κύτταρο έχει 23 ζεύγη χρρρρωματοσωμάτων», έλεγε ο Τζες γέρνοντας πάνω της, στηριγμένος στο ένα της στήθος. «Περρρριέχουν το γονιδίωμά του. Το σύνολο των γονιδίων. Το DNA του. Αυτό πρρρροδιαγρρρράφει το...». «Το βυζί μου;», είπε ψυχρά η Νάντα σηκώνοντας το ένα της φρύδι. «Οχχχχι, ρρρρε... το... τι έλεγα; Τη ζωή του πρρρροδιαγρρρράφει, να 'ούμε... Και έχουμε 80-100.000 γονίδια στο DNA μας. Τη θέση των γονιδίων την ξέρρρρουμε, τη λειτουρρρργία του κάθε γονιδίου επίσης, άρρρρα;». «Αρα, τι;», ρώτησε η Νάντα κοιτάζοντας έναν άλλον γκόμενο, γιατί δεν ήταν καθόλου σίγουρη ότι ο Τζες ήτανε στρέιτ στις ελεύθερες ώρες του. Στη δουλειά του ήταν εμφανές πως επρόκειτο για γκέι, υποψιαζόταν λοιπόν πως ήταν γκέι και στα ρεπό. «Αρρρρα, ναι. Η μεταλλαγή. Ναι. Η αύρρρρα; Τα μαλλιά; Θέλω να πω, απ' αυτό σε αναγνωρίζουν όλοι ότι είσαι Ε'». «Είμαι Δ', μαλάκα. Ε' είσαι και φαίνεσαι!». «Οοοοχι, εγώ είμαι Β', γι' αυτό και ξέρρρρω τι μου γίνεται... λοιπόν, ναι. Εγώ μπορώ να στο αλλάξω, ε;». «Ποιο να μου αλλάξεις; Το DNA; Είσαι στα καλά σου;». «Οχι ρρρρε μμμμαλάκα! Το DNA χα, τι λέει αυτή ρρε, την αύρα μπορρρώ να σου αλλάξω. Με δείγμα βέββββαια, ε; Να σκανάρω ένα δείγμα καποιανής Γ' ή Β' ή ακόμα και Α', χα. Και όχι τζάμπα, ε;». Της είχε κλείσει το μάτι, κι η Νάντα, που δεν είχε ποτέ πρόβλημα με όσους ήτανε γκέι και στις ελεύθερες ώρες τους, τον ακολούθησε στην αποθήκη χρησιμοποιημένων σκάνερ κι έκανε μαζί του κάτι που αν δεν ήτανε το καλύτερο σεξ της ζωής της, οπωσδήποτε δεν ήταν και το χειρότερο. Διότι και η Νέση, που τάχαμου έκανε σεξ μόνο με καρατσεκαρισμένους καραστρέιτ μη χέσω. Είχε να γαμηθεί από το 2095. «Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις, Τζες», επέμενε η Νάντα παίζοντας με μια μπούκλα από τα πλούσια, αλλά προδότικα μαλλιά της. Υπό οποιαδήποτε οπτική γωνία, ο οποιοσδήποτε άντρας μπορούσε να δει την καταδικασμένη Δ' στα μαλλιά της Νάντας. Εβλεπε εκτός των άλλων ότι η Νάντα δεν είχε (και δεν θα αποκτούσε ποτέ) άδεια οδήγησης, πλοήγησης και πιλοταρίσματος, άδεια χειρισμού βαρέων μηχανημάτων και άδεια επίσκεψης ψηφιακών βιβλιοθηκών. Εβλεπε ότι ήταν καλά στην υγεία της μεν, αλλά ότι οι αναπαραγωγικές της δυνατότητες ήταν περιορισμένες, μια και τα παιδιά της θα αποκτούσαν το ίδιο Δ' DNA που είχε κι αυτή. Πράγμα για το οποίο η Νάντα δεν έσκαγε υπό κανονικές συνθήκες γιατί ποτέ δεν έκανε μακροπρόθεσμα σχέδια: δεν την ενδιέφερε το μακρινό μέλλον, την ενδιέφερε ένας συγκεκριμένος γκόμενος τον οποίο ήθελε 1) να κουτουπώσει, και 2) να συνεχίσει να κουτουπώνει για καναδυό χρόνια μέχρι να βαρεθούν ο ένας τον άλλον. Γι' αυτό κι είχε σκεφτεί τον Τζες. «Αυτή, μάλιστα, είναι Α' βεβαιωμένο...», έλεγε σκεφτικός ο Τζες μελετώντας τις σκαλοειδείς εικόνες στην πράσινη οθόνη. «Αλλά έχει ψαλίδα». «Μωρ' τι με νοιάζει η ψαλίδα;», πετάχτηκε η Νάντα. «Εγώ θέλω το μαλλί της. Γίνεται; 'Η μου τα 'λεγες μόνο και μόνο για να με πηδήξεις;». «Νάντα, σε παρακαλώ», είπε προσβεβλημένος ο Τζες κοιτάζοντας γύρω του ανήσυχα. Παρ' όλο που δεν υπήρχε ψυχή στο κομμωτήριο τέτοια ώρα, δεν το ρισκάριζε να μάθει κανείς για τις στρέιτ τάσεις του ένας Θεός ξέρει τι ζημιά μπορεί να μου κάνει το outing στη μέση της σεζόν, σκέφτηκε ταραγμένος. «Κοίτα, μπορούμε να δοκιμάσουμε», είπε διστακτικά. «Εννοείται φυσικά ότι δεν θα βγάλεις κιχ. Αν μαθευτεί θα χάσω την άδειά μου. Θα καταντήσω βοηθός σε κανένα συνοικιακό κομμωτήριο και θα χάσω τη συνδρομή μου στο κρατικό σπα». «Τσιμουδιά σε κανέναν», είπε η Νάντα προσπαθώντας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της. «Λοιπόν, πάρε ένα παλμ από το τραπεζάκι και κάτσε στο σεσουάρ». «Τι, χωρίς να με λούσεις;». «Να λουζόσουν σπίτι σου, αγάπη μου. Δεν έχει σημασία αν είσαι λουσμένη ή όχι, αρκεί να υπολογίσω σωστά τις δόσεις ψηφιακής ακτινοβολίας και να σταθεροποιήσω το μείγμα του αποκωδικοποιητή. Σε συνδυασμό με την ειδική αναλυτογόνο περοξική ανιλίνη, θα -». «Δεν καταλαβαίνω τίποτα», είπε η Νάντα μ' έναν ελαφρύ πανικό. Κι αν πάθω καμιά ζημιά; Σκέφτηκα. Αν μείνω καραφλή ή, ακόμα χειρότερα, αν πέσω χαμηλότερα στη σκάλα του DNA;». «Φυσικά και δεν καταλαβαίνεις, αφού είσαι μογγόλα Δελτατζού. Κάτσε εκεί που σε βάζω και βούλωσέ το. Δε θέλω small talk. Αν δεν μου έχεις εμπιστοσύνη να πας σε άλλο κομμωτήριο. Σου φτιάχνω το μαλλί από το 2080, αν είναι δυνατόν πάνω στο τσακ να μου κάνεις τέτοιες μανούρες. Θέλεις ή δεν θέλεις ν' αλλάξεις μαλλιακό DNA;». «Θέλω, αλλά -». «Αλλά μόκο». Την έσπρωξε στη θέση και της έδεσε τη ζώνη ασφαλείας με ξαφνική αποφασιστικότητα. «Εγώ, αγάπη μου, έχω τελειώσει τη σχολή κομμωτικής στο Παρίσι, με επαίνους αποφοίτησα. Ξέρεις πόσες σταρ έχω βάλει κάτω εγώ, ε; Ποιος νομίζεις ότι είμαι; Κανένας τελευταίος;». Της έλυσε τη ζώνη τρεις ώρες αργότερα. Η Νάντα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη κρατώντας την ανάσα της. «Πώς σου φαίνεται;», ρώτησε περήφανος ο Τζες. «Δεν είναι αριστούργημα;». «Φαίνεται... οπωσδήποτε Α' φαίνεται. Αλλά το χρώμα!». «Τι έχει το χρώμα, μωρή;». «Οχι, μια χαρά είναι, οπωσδήποτε είναι Α', αλλά γιατί μου το 'κανες κόκκινο δεν καταλαβαίνω -». «Μα είσαι ντιπ ηλίθια; Να 'χεις ολόιδιο DNA και χρώμα με την άλλη την κουλή που της έκλεψες την τρίχα; Μέχρι και οι πέτρες θα το καταλάβαιναν. Ηλιθιήδου». «Μα οι μπούκλες;». «Οι μπούκλες είναι η τελευταία λέξη της μόδας. Κι αν δεν σ' αρέσει, να πας σ' άλλο κομμωτήριο. Ορίστε μας». Η Νάντα πήρε βαθιά ανάσα, δεν πάει στο διάολο, είπε. «Καταπληκτική μ' έκανες, Τζες μου, πόσο χρωστάω;». «Δεκαπέντε κοσμό», απάντησε περήφανος ο Τζες απλώνοντας το χέρι του. «Τι νόμιζες θα καθάριζες μ' ένα πήδημα; Πού ζεις, μωρή, στο 2000;». Το ίδιο βράδυ, η Νάντα έκανε γκράντε εμφάνιση στο Χοπ με τη Νέση, που δεν πίστευε στα μάτια της. Υπολόγισε για πρώτη φορά σωστά τις δόσεις (δύο μόνον, μια και δεν το σήκωνε ο οργανισμός της) κι όταν μπήκε ο Ζανό πήρε φόρα και κατευθύνθηκε πάνω του. «Ωχ, χίλια συγγνώμη!», είπε όταν τον περίχυσε τάχαμου αδέξια με το ποτό της. «Μα πώς το 'κανα εγώ αυτό, με συγχωρείς, έλα να σε καθαρίσω... ω, ο Ζανό δεν είσαι; Από το γραφείο;». Ο Ζανό, ψηλός, επιβλητικός και υπέροχος απ' όλες τις απόψεις, την κοίταξε ξαφνιασμένος. «Εσύ; Συγγνώμη, δεν -». «Νάντα. Επεξεργασία». Σήκωσε τους ώμους αδιάφορα, βλέποντάς τον να μελετάει προσεκτικά το μαλλιακό της DNA. «Ξέρεις, ασχολούμαι προσωρινά, μέχρι να βρεθεί θέση στη στελέχωση. Δεν σκοτώνομαι κιόλας γιατί προτιμάω τα σπορ απ' τη δουλειά». «Και εγώ το ίδιο», είπε πρόθυμα ο Ζανό ξεχνώντας εντελώς το θέμα είμαι - περιχυμένος - με - ποτό - που - μου - καίει - τ' - αρχίδια. «Θέλεις να βγούμε μια βόλτα έξω;». Βγήκανε βόλτα. Κάτω από το φως των πλανητικών συνδυασμών, φιλήθηκαν λίγο αργότερα. Η Νάντα με τον ενθουσιασμό της δεν έκανε, αυτό που συνήθιζε δεν αποστασιοποιήθηκε από τη σκηνή για να την αναλύσει μέσα στο μυαλό της. Αφέθηκε, τον ακολούθησε στη γνωστή αποθήκη σκάνερ (μα όλοι εδώ πάνε να πηδηχτούν;) και μόνον πάνω στο σεξ της ήρθε κάτι σαν αποκάλυψη. Δαγκώθηκε, κατάπιε την πίκρα της, προσπάθησε να μη δείξει την απογοήτευσή της, συζήτησε με τον Ζανό για μελλοντικά σχέδια, για ταξίδια που θα έκαναν μαζί, για διακοπές, για γουικέντς που θα περνούσαν σε διάφορα κρατικά σπας... Μόνο την επομένη μετά τη δουλειά βρέθηκε με τη Νέση για καφέ και της ομολόγησε κλαίγοντας τη φριχτή αλήθεια: ο Ζανό την είχε αφόρητα, απίστευτα, φριχτά απογοητευτικά μικρή. «Να χέσω τις εξελίξεις τους», μουρμούριζε η Νέση σφίγγοντας παρηγορητικά το χέρι της φίλης της. «Μα είδες, παιδί μου; Αν τον κοιτάξεις στα μαλλιά, το μαλλιακό του DNA δεν προδίδει τίποτα τέτοιο, το είδες; Πώς γίνεται λοιπόν και πέφτεις τόσο έξω;». «Πήγε κι άλλαξε το DNA του στη Βραζιλία», είπε κλαίγοντας η Νάντα. «Από τους πρώτους που το έκαναν, μου είπε. Για να κερδίζει τις εντυπώσεις, ο μαλάκας. Λες και δεν θα το καταλάβει όποια γκόμενα πάει μαζί του». «Ε, κι εσύ τα ίδια έκανες», είπε η Νέση. «Τι, δεν θα το καταλάβει κάποιος σε ποια κατηγορία είσαι; Αφού δεν ξέρεις να οδηγείς, ρε Νάντα. Δηλαδή, υπάρχει πιο απλό; Θα σε βάλει πίσω από ένα τιμόνι και θα το κοιτάς. Ορίστε η κατηγορία σου: κάτω απ' το νερό. Ηθικόν δίδαγμα; Δεν ωφελεί να κλέβεις». «Ε, εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε...», είπε η Νάντα σκουπίζοντας τα δάκρυά της. Η άκρη μιας ιδέας, λαμπερή και πεταχτούλα, είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται μέσ' το μυαλό της. «Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως άλλαξες όντως το DNA σου, και όχι μόνο το μαλλιακό», μουρμούριζε ο Τζες μετρώντας τα κέρδη της σεζόν 2100-2101 στο ταμείο του κομμωτηρίου. Το οποίο, πλέον, περιλάμβανε δεκαέξι ορόφους, τέσσερις ατομικούς ανελκυστήρες και δύο μαζικούς (με υαλο-οροφές / υαλοπατώματα), δύο καφετέριες κι ένα απλό μπαρ υπεραστρικού σούσι. «Μμμ; Πώς το 'πες αυτό;». Η Νάντα, απορροφημένη από ένα ιστορικό ντοκυμαντέρ για την αρχαία σειρά Absolutely Fabulous, χτένιζε αφηρημένη τα πυκνά κόκκινα μαλλιά της. Ο Τζες δεν συνέχισε. Χάρη στη λαμπρή ιδέα της Νάντας κοπιάρισμα DNA και εγκατάστασή του στα γυναικεία κεφάλια με οποιαδήποτε κόμμωση, επιπλέον είχανε πήξει στο κοσμό. Ντρεπόταν να ομολογήσει πως ο ίδιος, παρά το προχωρημένο του DNA, στην ουσία πλούτιζε τώρα χάρη στην ιδέα μιας Δελτατζούς... πρώην Δελτατζούς, τέλος πάντων. Μιας γκόμενας που είχε καταφέρει να ξεπεράσει τις γενετικές της προδιαγραφές και να γίνει πλούσια. Κάτι που ήταν ασυζητητί αδύνατον για άτομο με το δικό της σύνολο γονιδίων. Χαμογέλασε τρυφερά χαϊδεύοντάς της το χέρι. Ηξερε πως θα 'ταν ένας απλός κομμωτής (με πτυχία, αλλά απλός) χωρίς τη Νάντα, κι αυτό κατά τη γνώμη του ήταν ένα από τα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης όχι η απλότητα της κομμωτικής του τέχνης, ούτε η επιτυχία του κομμωτηρίου, αλλά, να... η ικανότητα μιας γκόμενας να βγάζει μπιελά ολόκληρη επιστήμη. Ασε δηλαδή που η Νάντα, με δανεικό DNA, είχε καταφέρει να μην έχει καν ψαλίδα... |