| Στην αρχή δεν ήταν παρά σκόρπιες ειδήσεις του «αστυνομικού δελτίου», τοπικού
κατά βάσιν ενδιαφέροντος: Αυστραλός λογιστής αποπειράθηκε να πυρπολήσει
εργοστάσιο παραγωγής σοκολάτας. Ισπανόφωνη καθαρίστρια στο Λος Άντζελες έπνιξε
και τα τρία της παιδιά με το ίδιο μαξιλάρι. Ουκρανός μαφιόζος προσήλθε αυθόρμητα
στα κεντρικά της Ασφάλειας στο Κίεβο και αφού ομολόγησε δεκατέσσερις φόνους
πήδηξε απ' το παράθυρο. Αυτά και άλλα παρόμοια συνέβαιναν γύρω στα τέλη
Αυγούστου. Με την πάροδο των εβδομάδων, τα περιστατικά άρχισαν να πυκνώνουν και ν' αποκτούν, κυρίως, μαζικότερες διαστάσεις: στις δέκα Σεπτεμβρίου, το απογευματινό τσάι ενός γηροκομείου στα περίχωρα του Λίβερπουλ εξελίχθηκε σε ολονύχτιο σεξουαλικό όργιο, στην ένταση φυσικά που επέτρεπε η ηλικία των τροφίμων. Έξι ημέρες αργότερα, στο ημίχρονο ενός φιλικού αγώνα μπάσκετ, η Εθνική Ομάδα της Μάλτας (που σημειωτέον προηγούνταν) κλειδώθηκε στα αποδυτήρια και έκοψε τις φλέβες της με ξυράφι. Κανείς από τους επιζήσαντες παίκτες δεν δέχθηκε να εξηγήσει το διάβημα, παρά μονάχα ξέσπαγαν με το παραμικρό σε γοερά κλάματα και απειλούσαν να το επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία. Στις τρεις Οκτωβρίου, το ποτήρι πλέον ξεχείλισε: Σημειώθηκαν στον πλανήτη περισσότερες από τετρακόσιες εκρήξεις παραλογισμού, με αποκορύφωμα τον τραγέλαφο των Αθηνών: στις δυόμισι το μεσημέρι, οι επιβάτες ενός λεωφορείου της γραμμής Παγκράτι - Νέα Ιωνία κατελήφθησαν από ομαδικό αμόκ και αφού ανάγκασαν τον οδηγό να τους πηγαίνει επί ώρες πέρα - δώθε στο Λεκανοπέδιο με το ραδιόφωνο στη διαπασών, τι ζήτησαν, τα χαράματα, προκειμένου να εγκαταλείψουν το όχημα; Να σπεύσει επί τόπου ο ίδιος ο πρωθυπουργός και να τους διηγηθεί το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας! Ύστερα από θυελλώδη συνεδρίαση του Ανώτατου Κυβερνητικού Συμβουλίου, το αίτημά τους ικανοποιήθηκε, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση και υπό τις λοιδορίες της αντιπολίτευσης. Και μπορεί μεν οι εν λόγω επιβάτες να γλίτωσαν τη σύλληψη και τη δίκη η οποία θα παρέτεινε, απλώς, τη γελοιότητα οι ηγεσίες ωστόσο των πολιτισμένων χωρών πείστηκαν επιτέλους ότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί υπεύθυνα εκείνη η καινούργια λαίλαπα, που απειλούσε την ανθρωπότητα. Επιστρατεύθηκαν πλήθη επιστημόνων ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι, εγκληματολόγοι και το πρώτο, φυσικά, πράγμα που έκαναν ήταν να βαφτίσουν το κακό: Απώλεια Ψυχικής Ισορροπίας το έβγαλαν και ο όρος υπήρξε όντως εξαιρετικά πετυχημένος, αν κρίνουμε απ' την ταχύτητα που τον υιοθέτησαν οι δημοσιογράφοι. Από εκεί και ύστερα, όμως, ξεκίνησαν τα δύσκολα. Ποια ήταν η αιτία και προπαντός η ενδεδειγμένη αντιμετώπιση του ΑΨΙ; Τι έσπρωχνε ανθρώπους κάθε λογής μα ενταγμένους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στην κοινωνική διαδικασία σε ξαφνικές εκρήξεις παραφροσύνης; Εκεί οι ειδικοί απόμειναν να χάσκουν. Προτάθηκαν εννοείται δεκάδες ερμηνείες, που είχαν να κάνουν είτε με την τρύπα του όζοντος είτε με τη χημική αλλοίωση των τροφών είτε ακόμα και με τον καθημερινό αφανισμό κάποιων σπάνιων πουλιών ή ερπετών, ο οποίος διασπούσε ισχυρίζονταν την αλυσίδα της ζωής στην υδρόγειο. Καμιά τους όμως δεν ακουγόταν αληθινά πειστική αφού, στο κάτω κάτω, τα ίδια αίσχη συνέβαιναν εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, δίχως να ιδρώνει καν το αυτί του Ηomo Sapiens. Πώς έφτασε, άξαφνα, το μαχαίρι στο κόκαλο, τους τελευταίους μήνες του 1999; «Τους τελευταίους μήνες του 1999...» μονολόγησε φωναχτά ο νεαρός ψυχολόγος Φρανσουά Μπουλάντ, με την πεποίθηση ότι είχε ήδη λύσει το αίνιγμα. Έσπευσε να αναπτύξει όσο πιο πειστικά μπορούσε την υπόθεσή του και να τη στείλει με επείγον φαξ στα κεντρικά του υπουργείου Προεδρίας, στο Παρίσι. Για καλή μας τύχη, τον πήραν στα σοβαρά. Τόσο, ώστε να αναθέσουν σε μια έγκυρη εταιρεία δημοσκοπήσεων να τον ελέγξει. Τα αποτελέσματα, αρχικά στη Γαλλία και στη συνέχεια στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο, τον επιβεβαίωσαν πλήρως: η ισχυρότερη πηγή άγχους για τον μέσο άνθρωπο δεν ήταν άλλη από τη μετάβαση στην τρίτη χιλιετία! Τα κάθε λογής αφιερώματα στο λεγόμενο «millennium», οι φιέστες που προετοιμάζονταν σε Ανατολή και Δύση, η αντίστροφη μέτρηση, που τελετουργικά πλησίαζε στο τέρμα της, άλλο δεν προκαλούσαν παρά υπόγεια δυσφορία και οδηγούσαν τους πιο ευαίσθητους σε ακραίες εκδηλώσεις πανικού. «Μας έχει στρίψει εντελώς;» εξανέστη ο Γερμανός καγκελάριος, όταν το ζήτημα ετέθη σε επίπεδο κορυφής. «Εδώ συμβαίνει το σώσε: Ο πληθυσμός του τρίτου κόσμου αυξάνεται ραγδαία, το περιβάλλον καταστρέφεται, η δημοκρατική τάξη πραγμάτων απειλείται από τους εθνικισμούς και τις θρησκευτικές μανίες των υπανάπτυκτων! Ο αριθμός 2000 είναι το πρόβλημά μας;». «Οι άνθρωποι παθιάζονταν πάντα με σύμβολα» τον έβαλε στη θέση του ο Ρώσος συνομιλητής του. «Σταυρός, ημισέληνος, σβάστικα, σφυροδρέπανο: Εκατομμύρια σκοτώθηκαν για το χατίρι τους, χωρίς ποτέ σχεδόν να αναζητήσουν το αληθινό τους νόημα...». «Που πιθανόν να μην υπήρχε καν» προσέθεσε ο πρωθυπουργός του Καναδά, πνίγοντας ένα κουλουράκι μέσα στον καφέ του. «Η Ιστορία κινείται ανάμεσα σε απλουστεύσεις, οι οποίες μοιραία καταλήγουν στο δίπολο καλό - κακό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το 2000 είναι πολύ κακό σύμβολο. Και δυστυχώς αναπόφευκτο...». «Ο πολιτικός ξέρει και να κουκουλώνει» καμάρωσε ο Αμερικάνος πρόεδρος τα όμορφα και περιποιημένα δάχτυλά του. Από την επομένη κιόλας, ξεκίνησε μια συντονισμένη προσπάθεια υποβάθμισης στη συνείδηση των μαζών του περάσματος στη νέα χιλιετία. Διακριτικά αλλά επίμονα, οι κυβερνήσεις αποθάρρυναν κάθε πανηγυρική εκδήλωση. Κι αν, βέβαια, ήταν εύκολο να θέσουν εκτός νόμου τις διάφορες μουρλές αιρέσεις που προφήτευαν την καταστροφή του κόσμου ή τη Δευτέρα Παρουσία, η εμπορική εκμετάλλευση του Μillennium έπρεπε να αντιμετωπιστεί με άλλα μέσα: Η CΙΑ ματαίωσε στα μουλωχτά (για λόγους, υποτίθεται, κρατικής ασφάλειας) τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς στην Πλατεία Τimes της Νέας Υόρκης και αποζημίωσε πλουσιοπάροχα τη χολιγουντιανή εταιρεία που είχε αναλάβει τη διοργάνωση. Ο δήμαρχος Αθηναίων τριπλοσιγούρεψε το πολιτικό του μέλλον για να δεχτεί να ξεπαραγγείλει το ένα εκατομμύριο επετειακά μπλουζάκια, τα οποία θα μοίραζε στους υπηκόους του. Ο ίδιος ο Πάπας ξεπρόβαλε ετοιμόρροπος στο μπαλκόνι του Αγίου Πέτρου και διευκρίνισε προς τη Χριστιανοσύνη ότι η ενανθρώπιση του Θείου συμβατικά τοποθετήθηκε από τους Πατέρες στο έτος 1, ενώ νεώτερες ιστορικές έρευνες αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το 6 π.Χ., άρα διανύουμε ήδη το 2006 ηρεμήστε! τι σημασία έχει, εξάλλου, ο χρόνος όταν υπάρχει πίστη; Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως συμφώνησε και επαύξησε. Τού κάκου. Είχαμε φτάσει πια στα μέσα Νοεμβρίου και το ΑΨΙ κάλπαζε και κατακυρίευε χωριά και πόλεις: Οι τηλεπαρουσιαστές σε ολόκληρη την Ευρώπη συμπλήρωσαν τρία εικοσιτετράωρα δίχως να βάλουν γλώσσα μέσα, πριν βυθιστούν ταυτόχρονα σε βαθύ λήθαργο κι αφήσουν για λίγο τη γηραιά ήπειρο στην ησυχία της. Στην Ελβετία, την πατρίδα της σταθερότητας, ο πληθυσμός αφηνίασε και άρχισε να καταστρέφει συστηματικά ημερολόγια και ρολόγια, πλήττοντας καίρια την εθνική οικονομία. Όταν απειλήθηκαν και οι περίφημες ελβετικές τράπεζες, το ΝΑΤΟ έστειλε στρατεύματα για να τις προστατέψει. Η ανθρωπιστική επιχείρηση πήγαινε ρολόι ώσπου, την πέμπτη ημέρα, ο διοικητής τους παρεφρόνησε και αποπειράθηκε με πραξικόπημα να επιβάλει την προσωπική του εξουσία. Θα ήταν ο πρώτος μαύρος δικτάτορας μη αφρικάνικης χώρας! Η ελβετική σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι της αμερικάνικης υπομονής. «Νισάφι!» γάβγισε ο Πρόεδρος στο επιτελείο του. «Αφού η Ανθρωπότητα δεν αντέχει το έτος 2000, ποιοι είμαστε εμείς να της το επιβάλλουμε;». «Δεν είμαστε εμείς είναι ο χρόνος που κυλάει αδυσώπητα...» τραύλισε κάποιος σύμβουλος με αμπελοφιλοσοφική διάθεση. «Η Δημοκρατία μπορεί, άμα θέλει, να σταματήσει ακόμα και τον χρόνο! Περίμενε και θα δεις!» τον έκοψε εκείνος κι όρμησε στο οβάλ γραφείο του, για να απευθύνει διάγγελμα στο Έθνος. Η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών για επ' αόριστον αναβολή του 2000 υπήρξε όντως σωτήρια και υιοθετήθηκε ταχύτατα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στη συνέχεια από το σύνολο των κρατών-μελών του ΟΗΕ. Οι λαοί του κόσμου αναστέναξαν απελευθερωμένοι απ' τον βραχνά που τους έπνιγε. Η ομαλότητα σύντομα επανήλθε εντελώς. Μονάχα που όλα πράξεις, αισθήματα, επιθυμίες έμοιαζαν να 'χουν χάσει ξαφνικά το βάρος τους, λες κι εκδηλώνονταν σε ένα τεχνητό κενό χρόνου δίχως συνέχεια ή συνέπειες. Το 1999a διαδέχθηκε το 1999b, που κύλησε αίσια, όπως και τα επόμενα οχτώ χρόνια. Ήδη διανύουμε το έτος 1999k και η πατρίδα μας πανηγυρίζει, αφού αποφασίστηκε διεθνώς ότι με την εξάντληση του λατινικού αλφαβήτου, θα ακολουθήσει το ελληνικό και όχι το κυριλλικό, όπως ζητούσανε οι Σλάβοι. Έτσι ή αλλιώς, το 1999 δεν θα τελειώσει προφανώς ποτέ. Αντί για αυτό, τελείωσε συμβολικά ή πραγματικά η ίδια η Ιστορία. Εάν ρωτάτε τώρα για εκείνους τους ελάχιστους εξτρεμιστές, που επιμένουν ότι βρισκόμαστε στο 2010 και δρουν ανάλογα, στο περιθώριο της παγκόσμιας τάξης, πώς να σχολιάσω άραγε μια τέτοια γραφική παραφωνία; «Η Ανθρωπότητα» ισχυρίζονται «παρέλυσε και πνίγηκε μέσα στο λιπαρό παρόν της. Εμείς ωστόσο» κοκορεύονται «προχωρούμε ακάθεκτοι προς το μέλλον!». Ακάθεκτοι αλλά μόνοι. Και καταδικασμένοι, απαντάω εγώ.
Σ |