Ο
Θόδωρος Τρουπής γεννήθηκε στο χωριό Σέρβου της Αρκαδίας στα 1932. Εννέα μηνών
ορφάνεψε και σπούδασε εργαζόμενος και με πολλές στερήσεις. Τέλειωσε το Δημοτικό
Σχολείο στο χωριό του, το Γυμνάσιο στα Λαγκάδια και την Παιδαγωγική Ακαδημία
στην Τρίπολη.
Στα 1955 στρατεύτηκε και υπηρέτησε την στρατιωτική του
θητεία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός πεδινού πυροβολικού 105 χιλιοστών.
Στα
1957 διορίστηκε δάσκαλος στην περιφέρεια Ελασσόνας και δίδαξε στα σχολεία
Καλλιθέας καιΣκοπιάς. Μετατέθηκε στην Επαρχία Πατρών (1-9-'62) και δίδαξε στα
Δημοτικά Σχολεία: Μετοχίου και 2° Κάτω Αχαΐας, απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε
(31-8-1988). Ως εκπαιδευτικός βαθμολογήθηκε πάντα με τον χαρακτηρισμό «Άριστα»
από τους προϊσταμένους του. Έγραψε και δημοσίευσε σε διάφορα έντυπα πάρα πολλά
άρθρα παιδαγωγικού περιεχομένου καθώς και είκοσι βιβλία για παιδιά (παραμύθια,
ποιήματα, θέατρο).
Στα 1964 νυμφεύτηκε τη δασκάλα Παπαδοπούλου Χρ.
Αικατερίνη, από τη Γαστούνη Ηλείας και απέχτησαν δυο γιους και μια κόρη. Τον
Κωνσταντίνο (δάσκαλο-σκηνοθέτη), την Ελένη (φιλόλογο-μεταφράστρια, σύζυγο του
Ζαν-Πωλ Μπουριγιόν) και το Χρήστο, (γυμναστή).
Στα γράμματα εμφανίστηκε
«ανεπίσημα» στα 1952 δημοσιεύοντας στίχους και μικρά πεζογραφήματα σε διάφορα
έντυπα. Στα 1957 τύπωσε την πρώτη ποιητική του συλλογή. Στις 29.11.59 έδωσε την
πρώτη του διάλεξη στον κινηματογράφο «ΖΕΥΣ» της Ελασσόνας, με θέμα: «Κωστής
Παλαμάς, εκατό χρόνια από τη γέννηση του». Το ίδιο έτος βραβεύτηκε από την
Ακαδημία Αθηνών και από τη Γλωσσική Εταιρεία για λαογραφικές του εργασίες
-συλλογές- και κυκλοφόρησε στη Λάρισα τη νουβέλα του: «Άνθρωποι της σκαλωσιάς»,
που από τότε γνώρισε τρεις επανεκδόσεις και πάμπολλες ευμενέστατες, και μόνο,
κριτικές.
Καταπιάστηκε μ' όλα τα είδη του έντεχνου γραπτού λόγου με πολλή
επιτυχία. Έγραψε και εξέδωσε, εκτός από τα είκοσι βιβλία για παιδιά, και: εννέα
ποιητικές συλλογές, έξι συλλογές με διηγήματα, μια νουβέλα, οχτώ δοκίμια, δυο
βιβλία με ταξιδιωτικές εντυπώσεις και δυο ποιητικές ανθολογίες.
Ο
Δημοσθένης Ζαδές τον χαρακτήρισε: «...βιρτουόζο του σύντομου, μικρού
διηγήματος». Ο Χρήστος Κατσιγιάννης σημειώνει: «Η πραγμάτωση των διανοητικών και
συναισθηματικών προβληματισμών είναι από πετυχημένη μέχρι συγκλονιστική». Ο
Μήτσος Κατσίνης επισημαίνει: «Το πάθος του για το χαμόγελο της ζωής, καλλιέργεια
της ψυχικής ευγένειας, και το ασύνορο πνεύμα, που κάνει την αγάπη Δοξολογία του
κόσμου». Ο Τάκης Νατσούλης σημειώνει: «Ο ελληνοπρεπής στίχος του έχει της
αστρικής αχτίδας τη διάρκεια». Η αδέκαστη κριτική σκέψη του Δημήτρη Πάκου
επισημαίνει: «... την ανανέωση της λυρικής ουσίας και της γλωσσικής μορφής, το
γλωσσικό θησαύρισμα και την οικείωση του παραδοσιακού με τον ελεύθερο στίχο...».
Και ο Γιάννης Ανδρικόπουλος τον χαρακτηρίζει: «...Αστείρευτο κι ανήσυχο
συγγραφέα, ακοίμητο δημιουργό, που κομματιάζει την καρδιά του και την μοιράζει
στους πονεμένους και αδικημένους».
Πολλά ποιήματα του έχουν μεταφραστεί
σε ξένες γλώσσες κι έχουν περιληφθεί σε διάφορες ανθολογίες.
Από το 1986
διευθύνει κι εκδίδει το περιοδικό "ΜΟΡΙΑΣ». Το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού
του έργου παραμένει ανέκδοτο.