Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Παπαρηγόπουλος αν ήταν εδώ απόψε, αν έβλεπε τι γίνεται εδώ απόψε: τα παλληκάρια μας και οι κοπελιές μας να χορεύουν τσιφτετέλια με τις κοπελιές τους και τα παλληκάρια τους. Κάθομαι στη γωνίτσα μου, καπνίζω νωχελικά την πίπα μου κι όσο τα χαζεύω, ο νους μου πηγαίνει στον Παπαρηγόπουλο.

Αναρωτιέμαι τι θα είχε να γράψει για όλα αυτά αν ζούσε ακόμα, αν ζούσε να ζήσει το αποψινό γλέντι. Συλλογιέμαι τις αντιδράσεις του Παπαρηγόπουλου. Αλλωστε Ιστορία διδάσκω κι εγώ, όχι στο έθνος, όπως εκείνος, αλλά στο Λύκειο που δουλεύω. Νεότερη Ελληνοτουρκική Ιστορία. Διδάσκω στην Αθήνα το ίδιο βιβλίο που διδάσκεται στην Ανκαρα, μόνο που εκείνοι το ονομάζουν Νεότερη Τουρκοελληνική Ιστορία.

Κατά τα άλλα είναι το ίδιο βιβλίο, «Το Βιβλίο της Συγνώμης», όπως λένε.

Αν ζούσε σήμερα ο Παπαρηγόπουλος, θα ήθελα να του το διδάξω κι εκείνου, να τον δέσω σε μια καρέκλα και να του το διδάξω. Είναι αυτό το σχολικό βιβλίο που ο δεκαεξάρης Αθηναίος μελετά Παρασκευή απόγευμα στο εφηβικό του δωμάτιο κι ύστερα το κλείνει, γιατί έχει η ώρα να ετοιμαστεί για τον βραδινό χορό του σχολείου, να βάλει τα καλά του, να σενιαριστεί, να πάει να γλεντήσει σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας με τα παιδιά από το Λύκειο της Πόλης.

Ολα τα δωμάτια του ξενοδοχείου τα κλείσαμε για να μείνουν τα παιδιά από την Πόλη και σε δύο τρεις μήνες ένα ξενοδοχείο στην Πόλη περιμένει να υποδεχθεί τα παιδιά από την Αθήνα. Αλλο γλέντι εκεί πέρα. Θα παρίσταμαι, φυσικά, ως συνοδός - καθηγητής.

Θα κάθομαι στην γωνίτσα μου και θα τα χαζεύω στην πίστα όπως απόψε...

Ποιος θα το πίστευε τούτο το απόψε πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια; Κανείς τους.

Κανείς μας. Ετοιμοι για τσακωμό ήμασταν πριν από μισό αιώνα, ετοιμοπόλεμοι ανάθεμά μας, έτοιμοι να βγάλουμε τα μάτια μας πριν από πενήντα χρόνια, κι απόψε είμαι βέβαιος πως κάποια ξαναμμένα βγάζουν τα μάτια τους στους πάνω ορόφους, στα υπνοδωμάτια.

Ελληνοτουρκικά όργια στα υπνοδωμάτια και τσιφτετέλια στην πίστα. Γράψε τα τούτα, Παπαρηγόπουλε, αν μπορείς. Για γράψε αν τολμάς.

Για τόλμα να φωνάξεις στην ντουκούκα σου. Στο κεφάλι θα σ' τη φέρουμε και θα συνεχίσουμε το ανατολίτικο το γλέντι με τα κολλητάρια μας, τα συνεταιράκια μας, γιατί δεν ξέρεις, άκου να μαθαίνεις: Τα έξοδα της αποψινής χοροεσπερίδας τα αναλαμβάνει η Πετρελαϊκή Κοινοπραξία. Κάποτε ήμασταν έτοιμοι να φαγωθούμε με τους γείτονες για την υφαλοκρηπίδα, αλλά απόψε τρώμε και πίνουμε χάριν υφαλοκρηπίδας. Τα βρήκαμε και βράζε εσύ στην κόλασή σου, καημένε Παπαρηγόπουλε.

Τα βρήκαμε και όλα αυτά στο παρά πέντε του μεγάλου τσακωμού, εκείνο το ατέρμονο παρά πέντε, που μας ροκάνιζε, μας μιζέριαζε, μας μπαμπούλιαζε...

Αναρωτιέσαι, κύριε Παπαρηγόπουλε, πώς άλλαξαν τα πράγματα; Τι ακριβώς άλλαξε; Τα ιστορικά γεγονότα έτσι;ΚΘα μπορούσα να σου εξηγώ με τις ώρες, αλλά βιάζομαι. Βλέπεις, έχει μια τάση να γράφει σύντομα κειμενάκια αυτός ο νεαρός αιθεροβάμων, γι' αυτό θα πρέπει να βιαστώ να ζήσω ό,τι προλάβω από τούτη τη βραδιά και να μην ασχολιέμαι με του λόγους σου, παπού Παπαρηγόπουλε. Εγώ θα έπρεπε τώρα να είχα σηκωθεί και να χορεύω στην πίστα με καμιά Τουρκάλα καθηγητριούλα.

Οι άλλοι συνάδελφοι έχουν ξεβιδωθεί στο τσαλίμι και το παλαμάκι. Θα έπρεπε κι εγώ να διασκεδάζω όπως όλοι τους. Ωστόσο με πιάνω εδώ, κολλημένο στη γωνίτσα μου, να καπνίζω τη πίπα μου, να καμαρώνω την κατάσταση χωρίς να πολυσυμμετέχω. Είναι ίσως που δεν πολυείμαι της πίστας εγώ, έχω μείνει κολλημένος στον Μπαχ μου.

Δεν είμαστε και πολλοί του είδους μου εδώ στα Βαλκάνια. Ποτέ δεν ήμασταν πολλοί του είδους μου εδώ στην Ανατολή. Αναρωτιέμαι πάντως γιατί εκείνη η γλυκομάτα δεν έχει σηκωθεί ακόμα να χορέψει. Κι αυτή για φιλόλογο την κόβω.

Την παρατηρώ εδώ και ώρα να κάθεται μόνη στο τραπέζι των επισκεπτών, να κουτσοπίνει το κρασάκι της και να τσιμπολογά το κανταΐφι της χαμογελώντας αμήχανη, «Αλλιώς Ωραία», κι είμαι σίγουρος πως σ' αυτό ο Χικμέτ θα συμφωνούσε με τον Ελύτη. Την έπιασα μάλιστα να μου ρίχνει και κάτι πεταχτά βλέμματα, κάτι τσιμπήματα μελαχρινά, ναζιάρικα.

Αν πήγαινα στο τραπέζι της να τη ρωτήσω αν της λείπει κι εκείνης ο Μπαχ απόψε, τι λες να προέκυπτε, παπού Παπαρηγόπουλε;