Κανέλλα και η Γαρούφω
| ΚΑΝ. | Γυιέ μου, τι καλός ντετόρος· τι χρυσός ντετόρος!!! |
| ΓΑΡ. | Καλός είναι, στοχιά του, μα είναι κομμάτι πολυλογάς, και το τσούζει κιόλας... Στοχιά του...· στάλα ρακάκι δεν άφηκε στη μποτέλια· όλο το σβούριξε. (προς την Κανέλλαν) Θυμάσαι τίποτες απ' εκείνα που είπε; γιατί εγώ απ' τη σκοτούρα μου τίποτα δε θυμούμαι. |
| ΚΑΝ. | Τις αβδέλλες, τα σερβιτσάλια και τη φάβα θυμούμαι... Τ' άλλα τα είπε φράγκικα και περί γραμμάτου, που εγώ δεν τα καταλαβαίνω. |
| ΓΑΡ. | Αμ' τα βιζιγάντια; |
| ΚΑΝ. | Καλά λες...· και κείνα... Να τον φωνάξουμε ν' άρτη πίσου. |
| ΓΑΡ. | Εκείνος πάησε τώρα. |
| ΚΑΝ. | (Τρέχει και παρατηρεί από το παράθυρον) Όχι· κάτου στέκεται και μιλάει. |
| ΓΑΡ. | Φώναξ' τόνε. |
| ΚΑΝ. | Όχι...· φώναξ' τόνε συ, γιατί εγώ ντρέπουμαι. |
| ΓΑΡ. | (Φωνάζει πάλιν τον Ιατρόν) Ξοχώτατε· άι ξοχώτατε· ου ξοχώτατε, δεν ακούς; Ου...· ντετόρο, κόπγιασ' απάνου. |