προηγούμενη περιεχόμενα επόμενη

ΣΚΗΝΗ Ζ'

Κανέλλα και η Γαρούφω

ΚΑΝ. Γυιέ μου, τι καλός ντετόρος· τι χρυσός ντετόρος!!!
ΓΑΡ. Καλός είναι, στοχιά του, μα είναι κομμάτι πολυλο­γάς, και το τσούζει κιόλας... Στοχιά του...· στάλα ρακάκι δεν άφηκε στη μποτέλια· όλο το σβούριξε. (προς την Κανέλλαν) Θυμάσαι τίποτες απ' εκείνα που είπε; γιατί εγώ απ' τη σκοτούρα μου τίποτα δε θυμούμαι.
ΚΑΝ. Τις αβδέλλες, τα σερβιτσάλια και τη φάβα θυμού­μαι... Τ' άλλα τα είπε φράγκικα και περί γραμμάτου, που εγώ δεν τα καταλαβαίνω.
ΓΑΡ. Αμ' τα βιζιγάντια;
ΚΑΝ. Καλά λες...· και κείνα... Να τον φωνάξουμε ν' άρτη πίσου.
ΓΑΡ. Εκείνος πάησε τώρα.
ΚΑΝ. (Τρέχει και παρατηρεί από το παράθυρον) Όχι· κάτου στέ­κεται και μιλάει.
ΓΑΡ. Φώναξ' τόνε.
ΚΑΝ. Όχι...· φώναξ' τόνε συ, γιατί εγώ ντρέπουμαι.
ΓΑΡ. (Φωνάζει πάλιν τον Ιατρόν) Ξοχώτατε· άι ξοχώτατε· ου ξοχώτατε, δεν ακούς; Ου...· ντετόρο, κόπγιασ' απάνου.