προηγούμενη περιεχόμενα επόμενη

ΣΚΗΝΗ ΙΒ'

Ο Ανατολίτης και ο Λογιώτατος

ΑΝΑΤ. (Καθ' εαυτόν) Είντες καλούπι; άνταμ, απέ Λοκάντατζη τι χαΐρι καρτερείς; ό,τι τέλει παίρνει... έφαγες; τα πλερώσης· πολλά λόγια ντε τέλει. Ας κουρεύεται τώρα... Αστρονόμο ντε φάνηκε, ντιαταγή ντε βγήκε...· βράντιασε, σκοτείνιασε...· εντώ τα κοιμητούμε, τζαρές ντεν είναι... Ας πγιω ένα τσιμπούκι, κι αλλάχ κερίμ. (καπνίζει· προς τον Λογιάτατον) Τώρα που κατούμαστε έτσι, ντουλειά ντεν έχουμε... τζάνουμ Λογιώτατο, ένα πράμα συλλοΐστηκα· άτζαμπα να πω, κάμεις; ριτζά σε κάμω, να μη με πης όχι.
ΛΟΓ. Φράσον μοι, και δη σοι υπισχνούμαι ίνα σοι ποιήσω ό,περ αν μοι είποις.
ΑΝΑΤ. Εμένα πατέρα μου είναι τρία χρόνια πετάνε...· βίος πολύ άφηκε...· κόλυβά του μόλυβά του, ιψυχικά του, φαλάν φιλάν ούλα έκαμα...Τώρα, τα βάνω μια πέτρα μεάλη μνήμα του απάνου· τα γράψω, ιστέ, ήτανε καλό άντρωπο, ήτανε αραϊντζή· όπγοιος γλέπει, να λέη, Τεός χωρέστο. Ακουσες; τζάνουμ, ένα τέτοιο να γράψης· εγώ κόπο σου πλερώνω.
ΛΟΓ. Επιτύμβιον τοιγαρούν ποιητέον...· και δη ποιήσω δια στίχων...· ούτω βούλει;
ΑΝΑΤ. Εσύ ηξέρεις αρτίκ...· όπως τελείς εσύ κάμ' το. Άμμα εμένα ντγιε, σακίν σαν αναφορά έκαμες να μη γένη και τούτο.
ΛΟΓ. Στιχουργητέον και δη.
ΑΝΑΤ. Αρτίκ ιστίχο μιστίχο, εσύ ηξέρεις.
ΛΟΓ. Ποίον δε ην όνομα αυτώ;
ΑΝΑΤ. Όνομα του; Χατζή Μουράτη λέανε...· τόπο του, Καΐσερλη...· ζεναάτι, αραϊντζή ήτανε.... Έτσι να γράψης, τζάνουμ.
ΛΟΓ. (Στιχουργεί· έπειτα στρέφει προς τον Ανοτολίτην) Και δη εστιχουργησάμην...· άκουσον ουν.
ΑΝΑΤ. Λέε ν' ακούσω.
ΛΟΓ. «Ενθάδε κείται Χατζή Μουράτης κλήσει...»
ΑΝΑΤ. Ιστέκα...· κλήσει τι τα πη;
ΛΟΓ. Ονόματι.
ΑΝΑΤ. Και ντεν έγραφες έτσι;
ΛΟΓ. Και δη τοιούτον έστι το στιχουργείν.
ΑΝΑΤ. Λέε παρακάτου.
ΛΟΓ. «Τέχνη αραϊντζής, και Καισαρεύς τη φύσει»
ΑΝΑΤ. Φύσει, τόπο του τα πη;
ΛΟΓ. Ναι μην.
ΑΝΑΤ. Άφεριμ, άφεριμ.
ΛΟΓ. «Δέη δε Θεώ αμαρτιών του λύσει».
ΑΝΑΤ. Κλήσει, φύσει, λύσει... · καλό!!! για να ταιργιάξη ιστίχο...
ΛΟΓ. «Ληστής πάλαι πλήρης εν ασωτίαις, πίστει έλαβε τας κλεις της βασιλείας».
ΑΝΑΤ. Ιστέκα, ιστέκα...· ιληστής τι ντουλειά έχει εντώ πέρα για;
ΛΟΓ. Σίγα... «Ούτος ο πτωχός...»
ΑΝΑΤ. (Τον αντικόπτει) Φτωχός ντεν ήτανε, άνταμ· τρακόσγια πουγγιάσπρα άφησε.
ΛΟΓ. Αλλ' επιτριβείης, ω μιαρέ...· και δη άκουε, είτα λέγε.
ΑΝΑΤ. Ακούω· αμμά γιατί λες ιψέματα;
ΛΟΓ. «Ούτος ο πτωχός Μουράτιος κραυγάζει».
ΑΝΑΤ. Όχι! Μουράτη γυιος ντεν ήτανε· πατέρα του Χατζή Γιορδάνη λέανε.
ΛΟΓ. «Μνήσθητί μου Κύριε, πίστει φωνάζει».
ΑΝΑΤ. Ντε φωνάζει πγια τώρα...· αρτίκ σώπασε... Όντας επέτανε, τρεις φορές είπε «μνήσθητί μου Κύριε», αρτίκ μπιτούν μπιτούν σώπασε... Εσύ γράφεις, έμεν ούλο φωνάζει, σάνκιμ είναι βρυκόλακα.
ΛΟΓ. «Ο αναγνώσας τάδε τα γεγραμμένα, άφεσιν ζητεί αυτού τα πεπραγμένα, γνώθι συ ος μη Θεόν φοβάσαι».
ΑΝΑΤ. Εφοβούτανε Τεό, άνταμ· τι λες; ούλη μέρα, κι ούλη νύχτα εκκλησιά του πήγαινε...· σαρακοστή, λάδι μπιλέμ ντεν έτρωγε...· ιξένο ντίκιο ντεν ήτελε...· μερ­μήγκι απάνου ντεν επατούσε... Ει, λέγε μπακαλούμ.
ΛΟΓ. «Αυτός ο Θεός δύναται σε κολάσαι».
ΑΝΑΤ. Όχι, όχι- όχι Τεός κολάσει... · βάι, Τεός χωρέσει πες, άνταμ...· τι έκαμες; ουφ...· ουφ.
ΛΟΓ. Και δη σοι αναγνωστέον ολοσχερές, ίνα γνως την έννοιαν αυτού.
ΑΝΑΤ. Τι; απ' την αρχή να ντιαβάσης; να σ' αλατίσω να μη βρωμίσης! κιοπόγλου κιοπέκ... Τίποτα, άνταμ, τίπο­τα...· άρατα τέματα έγραψες....· ούλα ανάποντα έγραφες...· Μπε άνταμ, εκείνο ιστέ, έτσι γράφουνε: «Εντάντεται κείται ντούλο του Τεού Χατζή Μουράτη, αραϊντζή, Καΐσερλη· καλό άντρωπο ήτανε· όποιος γλέπει μνήμα του να λέη, Τεός χωρέσ' το». Πάει λέο­ντας· εγώ έτσι είπα να γράψης.
ΛΟΓ. Συ αγράμματος ων, ου γινώσκεις· και δη εξηγητέον σοι εν καθ' εν...· πρόσχες...
ΑΝΑΤ. Έι, αρτίκ, εγώ πιρόσκες μιρόσκες, κατόλου ντεν ακούγω...· τίποτα ντεν ξέρεις άνταμ. Ζάβαλη Λογιώτατο, άιντε να γυρίσης κόσμο, να γένης άντρωπο...· ηλληνικά πγια να μη μιλάς...· ρωμαίκα να μιλάς, γιατί ντρο­πής είναι· κόσμος εσένα αναγελάει...