προηγούμενη περιεχόμενα επόμενη

ΣΚΗΝΗ Γ'

Ο Αστυνόμος, ο Ανατολίτης και οι στρατιώται

ΑΣΤ. Π' ούναι, μουρέ, εκειός ο Λιάπης;
ΑΝΑΤ. Λάπη ποιο είναι; σακίν Λάπη Αρβανίτη είναι; εκείνο υρεύεις; Πάει...· χου...· π' ούντο τώρα Αρβανίτη;... αν το πιάσης...
ΑΣΤ. (Προς τον Ανατολίτην) Έλα δω εσύ γιαμά...
ΑΝΑΤ. Ιστέ, ήρτα...· τι τέλεις εμένα;
ΑΣΤ. Πινομή σου;
ΑΝΑΤ. Τι τα πη πινομή σου;
ΑΣΤ. Τ' όνομα σου, μουρέ;
ΑΝΑΤ. Α... όνομα μου; όνομα μου, Χατζή Σάββα, ντούλο σας.
ΑΣΤ. Η πατρίδα σου;
ΑΝΑΤ. Πατέρα μου; πατέρα μου Χατζή Μουράτη λέανε...· εκείνο πετάνε, τι το τελείς τώρα;
ΑΣΤ. Οχι, μουρέ, ο τόπος σου.
ΑΝΑΤ. Α, βιλαέτι μου; βιλαέτι μου Καΐσερλη είναι.
ΑΣΤ. Και π' ούν' αυτό το Καΐσερλη;
ΑΝΑΤ. Άι Βασίλη τόπο είναι, Γκαισαρείας, Γκαπαπντοκίας. Ντε ξέρεις εσύ;
ΑΣΤ. Κι είσαι γιαμά απ' τ' Άι Βασιλειού τον τόπο; για δ' αύτο είσαι και χαντζής...· ν' άμπ' ο διάολος μεσ' στην καβούκα σου... Και πες μου μουρέ εσύ, πώς εγίνηκε ο λαβωμός του Κρητικού;
ΑΝΑΤ. Να, ιστέ, τρώγανε, πίνανε...· Αρβανίτη μέτυσε φορτώτηκε Κηρτικό...· Κηρτικό είπε αρβανίτη (ντρέπουμε να πω, τιμή στα μούτσουνά σου) κουράδια είπε. Αρβανίτη είπε, να φας εσύ· σάνκιμ, Κηρτικό να φάη, κατάλαβες;... Κουράδια μουράδια λέοντας, καυγκαλαστίσανε....· καυγκαλαστίσανε, Αρβανίτη τράβηξε πιστόλα, μάνι-μάνι έσφιξε Κηρτικό απάνου, γιαραλάντισε κομματάκι χέρι του...· ούλο ούλο καυγκά ιστέ, αυτό είναι....
ΑΣΤ. Να με πάρουν οι διαόλλοι κι αν κατάλαβα τίποτσι... · (προς τον Ανατολίτην) Και πώς, μουρέ, και πώς; μπα κι ήτανε α κάζο πενσάτο;
ΑΝΑΤ. Αρτίκ πινσάτο-μινσάτο, εγώ ντε ξέρω· Αρβανίτη χτύ­πησε Κηρτικό, βέσσελαμ.
ΑΣΤ. (Με θυμόν) Και μίλλειε, μουρέ, ρωμαίκα, παλιότουρκα!!!
ΑΝΑΤ. Ει....· εσύ γιατί μιλάς φιράγκικα για; σάντο μάντο, φόρτο φούρτο; ιξέρω εγώ φιράγκικα; εγώ ρωμαίικα λέω, ντεν καταλαβαίνεις, εγώ φιράγκικα ντε ξέρω, πώς να γένη για; τι να γένη, α τζάνουμ...· εσύ εύρε το κολάι του πγια, να καταλάβης...· εγώ σάστισα κι απόμεινα... Αλλο τίποτα εγώ ντε ξέρω.
ΑΣΤ. Πες μου, μουρέ, καλά την εζάμινά σου, γιατί κακόρικε, θα πας α ρέστο.
ΑΝΑΤ. Αν μπορής, κατάλαβε τώρα. (Προς τον Αστυνόμον) Άνταμ...· εγώ σε είπα...· ζάμινα μάμινα, ρέστο μέστο, φόρτο φούρτο, σάντο μάντο, κουκούτσι, ντεν καταλαβαί­νω τι τα πή... Ούλο ούλο καυγκά τι ήτανε, είπα...· πάει λέοντας...· άκουσες τώρα; ιστέ, ρωμαίκα το είπα αρτίκ, και τώρα ντεν κατάλαβες; ποτέ σου ντε τα καταλάβης...
ΑΣΤ. (Με θυμόν) Α ρέστο κανάγια, α ρέστο...(προς τους στρατιώτας) Πάρτε τον αυτόνε α ρέστο...
ΑΝΑΤ. Ιστέκα να ντγιούμε...· τι τα πη α ρέστο;
ΑΣΤ. Στη φυλακή θα πας.
ΑΝΑΤ. Χάψι;
ΣΤΡ. Ναι.
ΑΝΑΤ. Έι, ύστερα; εγώ τι έκαμα, άνταμ, να πάγω χάψι; εγώ ντεν χτύπησα Κηρτικό, εγώ πιστόλα μιστόλα ντεν έχω, εγώ ντουλειά μου κύτταζα, τσουμπούσι έκα­μνα...· να, πγιάσε Αρβανίτη, κρέμασ' το μπιλέμ όχι βάνεις εμένα χάψι...· ταμάμ...
ΑΣΤ. Εσύ θα πας α ρέστο, γιαγουρτοβαφτισμένε, παλιό-τουρκα.
ΑΝΑΤ. Ταμάμ Αστρονόμο...· άφεριμ...· βρίζει κιόλας... Εγώ Τούρκο ντεν είμαι· χριστιανό ορτόντοξο είμαι...· χατζή άντρωπο είμαι· ιψέματα ποτές μου ντε λέω...· χιτς ποτές άντρωπο βαφτίζουνε με γιογούρτι; τόσω χρονώ γένηκα, ακόμα ντεν άκουσα που βαφτίζουνε με γιογούρτι...· Άιντε να ντγιούμε τι τα πης ακόμα...· αγάλια, αγάλια τα πης αύριο με μποζά βαφτίζουνε...·
ΑΣΤ. (Με θυμόν). Α ρέστο, α ρέστο...
ΣΤΡ. (τον παίρνουν).