(Καθ' εις εξ αυτών λέγει και από εν τραγούδι κατά το έθος της πατρίδος του)
| ΧΙΟΣ | Και λέτεν να κάμω' γώ την αρχή; ας πω πλια έναν, μα θα πήτεν κι εσείς ύστερις απ' όνα (τραγωδεί) |
| «Σ' ώριον περιβολάκι με τ' άνθη στολισμένο, | |
| μιαν άνοιξι διαβαίνω να παρηγορηθώ. | |
| (Προς τους άλλους) Πιάντε το ίσο, διαβόντρου γυιοί, κάμτεν εσείς το γάδαρο...· ω, ω, ω. | |
| ΟΛΟΙ | Ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, |
| ΧΙΟΣ | (Εξακολουθεί) |
| «Να ξεφαντώσ' ο νους μου απέ τις λογισμούς μου, | |
| γιατί με βασανίζουν τα κάλλ' οπού θωρώ. | |
| ΟΛΟΙ | Ω, ω, ω, ω. |
| ΧΙΟΣ | Και κάμτε τόντε καλά το γάδαρο...· ω, ω· εν ηξέρετεν μαθές τα ψαρτικά, πα βου, ζαζά, και ζα να γενήτενε;.... (Εξακουλουθεί) |
| «Θωρώ μιαν περιστέρα, | |
| κι επότιζεν τα δένδρη | |
| απέ το κρύο νερό». (Ωχού τσάτσα μου κουζουλάθηκα). | |
| ΟΛΟΙ | Ο, ο, ο, ο, ο, ο. |
| ΧΙΟΣ | Πήτεν τώρη κι άλλος... (προς τον Ανατολίτη) Ελάστεν τώρη εσείς, μισέ χαντζή, πήτεν πλια. (μεγαλοφώνως) |
| Πήτεν...· πήτεν. | |
| ΑΝΑΤ. | Σώπα ν' δγιούμε· άι ντελί ζιρζόπ ντικό μου αράντα είναι; χάιντε ας πω πγια. (τραγωδεί) |
| «Τε ν' αρχινήσω, α ντουντούμ, | |
| να σε παινέσω, α κουζούμ. ντουντούμ | |
| όσον κρατ' ο σεβντάς | |
| το ντούλο σου μην τον ιξεχνάς». | |
| (Προς τους άλλους) Τραβούντι, τραβούντι, ιστέ αυτό είναι...· ντεν είναι καλό;... Ηξέρω κι αλλά ακόμα, άμμα φωνή μου πγιάστηκε...· βήχα έχω πολύ...· απόψι ούλη νύχτα γκούχου, γκούχου το πάγαινα...· μεγάλος άστρος βγήκε, εγώ ακόμα έβηχα· κατόλου μάτι μου ντεν εσφάλιξα...· γιόξαμ έλεα τραβούντια όπου ούλοι ν' απομείνετε ιξεροί απέ το μακάμι. Ίλλεμ ν' άναι νύχτα, και ν' άχης φορτωμένες ένα κατάρι καμήλες αράντα, αράντα, κι εσύ απάνου στο γκαϊντούρι να τραβουντίζης και να παγαίνης...· ωχ...· (προς τον Πελοποννήσιον). Ει, Μώραλη πραματευτή...· τώρα ντικό σου αράντα ήρτε, πες το τώρα. | |
| ΠΕΛ. | (Τραγωδεί) |
| «Πέντε πο, μώρ' πέντε πο, | |
| πέντε ποντικοί βαρβάτοι. | |
| Πέντε ποντικοί βαρβάτοι, | |
| μου χάλασαν το κρεββάτι. | |
| Κι άλλοι τρεις, μωρ' κι άλλοι τρεις, | |
| κι άλλοι τρεις μουνουχισμένοι | |
| μου το σιάχναν οι καϊμένοι» | |
| (Προς τον Κρήτα) Έλα Κρητικέ, πέσε και συ τώρα ένα. | |
| ΚΡΗΣ | (Τραγωδεί). |
| «Έπαρ' εσύ τη λύρα σου, | |
| κι εγώ τον ταμπουρά μου, | |
| ν' ακούσης ντα θα να σου πω, | |
| π' όχω μέσ' στην καρδιά μου. | |
| Όταν σε πρωταγάπησα ήτανε ραμαζάνι | |
| κι εκόλλησ' η αγάπη μου σα μέλι στο σαγάνι. | |
| Πούρι, πούρι, πούρι, πούρι, έχεις κούτελο και μούρη». | |
| (Προς τους άλλους). Νάχα δα, ντεντίμ και τη λύρα μου ομάδι, διάλε τον ένα σας π' ούθελε ν' άβγη μπροστάς μου. | |
| ΑΛΒ. | Πω να το λες, ορέ, κι εγώ ψίχα τραγούδιες. (τραγωδεί) |
| «Τρία πουλάκιες κάθουνται | |
| στο Διάκο στο ταμπούργια... | |
| τ' όνα τηράει τη Ρούμελη, | |
| γιου...· και τ' άλλο το Ντερβένιες, | |
| το τρι, μωρέ, το τρι, το τρίτο το καλύτερες, | |
| ου...· μυργιολογάει και λέει...· | |
| πού είσαι...· γιου...· γιόνα, μωρέ γιόνα». | |
| (Προς τους άλλους) Πώ ν' άχες, ορέ, ψίχα και το γιογκάρι να το βάργιες...· πω να το λένε τα- τα- τα κρικόνια, να το-το γλέπεις, ορέ, χαβά. | |
| ΚΥΠΡ. | Σαν τ' άπασιν όλοι, ας πω κι εώ. (τραγωδεί) |
| «Γιομίζζω το γαλλούνιν μου | |
| καπνόν 'πού το πουντζίν μου, | |
| πυρκοολλώ, κι αμάν, αμάν, | |
| πυρκοολλώ κι αφτένω το, λαμπρόν | |
| 'πού το βλαντζίν μου... | |
| αχ μαργιώλλισσα». | |
| ΑΝΑΤ. | (φωνάζει) Ντι ι ι ι ι, χάιντε, χάιντε!... |
| (καθ' εαυτόν). Χιώτη, είπα, μέτυσε· άμμα κι εγώ παρακάτου ντεν παγαίνω...· μέτυσα, α τζάνουμ... μέτυσα...· αρτίκ πολλά λόγια ντε τέλει. |