περιεχόμενα
_________________________________________________________________
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Παναγής Μεταξάς γενήθηκε - γενήθηκα θέλω να πω γιατί το βρίσκω υποκριτικό να γράφουμε βιογραφικά μας στοιχεία σαν να είμαστε μακαρίτες ή σαν να αναθέτουμε σε κάποιον τρίτο να μας βιογραφήσει λες και δεν ξέρουμε εμείς γράματα και γεγονότα που μας αφορούν.

Γενήθηκα λοιπόν το 1945 από γονείς αγρότες στον Ασπρογέρακα, κοινότητας Πόρου, στην Κεφαλονιά. Εκεί τέλειωσα το Δημοτικό κι εκεί κυρίως έζησα τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια.

Το 1963 μετανάστεψα με την οικογένεια μου για τον Αϊ-Φραγκίσκο Καλιφόρνιας.

Μη γνωρίζοντας τη γλώσα καταπιάστηκα με τις συνηθισμένες δουλειές των ανθρώπων που απροετοίμαστοι αναγκάζονται να μεταναστέψουν: καθαριστές, πιατάδες, μπογιατζήδες, μάγειροι, σερβιτόροι.

Δυο χρόνια αργότερα άρχισα πανεπιστημιακές σπουδές εργαζόμενος ταφτόχρονα.

Τα πρώτα μου μαθήματα ήταν στην εγκληματολογία - είχα επηρεαστεί, αλ' όχι ανεπανόρθωτα, από την αμερικάνικη τηλεόραση, από τα πάντα αήτητα παληκάρια της Εφ-Μπι-Αϊ.

Όμως σύντομα αντιλήφτηκα την πλάνη μου κι έγκαιρα άλαξα πορεία καταλήγοντας στην λιγότερο επικίνδυνη κοινωνιολογία κι αγγλική φιλολογία.

Αποφοίτησα το 1971 από το Πανεπιστήμιο του Αϊ-Φραγκίσκου κι ένα χρόνο αργότερα απόχτησα από το ίδιο Πανεπιστήμιο την άδεια διδασκαλίας στη Δεφτεροβάθμια Εκπαίδεφση (SECONDARY TEACHING CREDENTIAL).

Τα πρώτα μου γραφτά και δημοσιέφσεις ήταν κάποια άρθρα κι αντιχουντικά ποιήματα. Ήταν κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί και προγραματίσει: ήρθε αφθόρμητα κι ήταν γένημα και θρέμα των περιστάσεων.

Γιατί παρόλο που η επικράτηση της χούντας με βρήκε πολιτικά ανίδεο κι ανώριμο - ναι, δεν ντρέπομαι να το πω ούτε κι έφταιγα εγώ γι αφτό: ας ήταν καλά το στείρο περιβάλον και το εκπαιδεφτικό σύστημα μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε.

Παρόλο λοιπόν που στην αρχή δεν μου καιγόταν καρφί για τη χούντα, όταν 1-2 χρόνια αργότερα μαθαίνω από εληνικές και ξένες πηγές ότι χούντα σημαίνει τυρανία, καταπίεση, αφθαίρετες συλήψεις, βασανιστήρια, στρατοδικεία και δολοφονίες, τότε ήταν ολοφάνερο πια με ποιους να πάω, ποιους να αφήσω και τι να κάνω.

Πήγα με εκείνους που διοργάνωναν τις αντιστασιακές εκδηλώσεις πότε δημοσιέβοντας, πότε βοηθώντας την αντιχουντική εκπομπή την «Εληνική Ώρα» του ραδιοσταθμού KQED-FM, πότε πλαισιώνοντας τις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τους πολιτικούς κρατούμενους.

Έτσι δημιουργούσαμε κάποια εκτόνωση, κάποια διέξοδο στο μίσος μας κατά της χούντας.

Όμως ταφτόχρονα διαισθανόμουνα ότι εκείνες οι εκδηλώσεις ήταν εντελώς ακίνδυνες για το καθεστώς των συνταγματαρχών. Κάτι περισσότερο έπρεπε να κάναμε.

Έτσι το Μάρτη του 1973 επέστρεψα στην Ελάδα ελπίζοντας ότι θα μπορούσα, από κοντά πια, να συνεισφέρω περισότερο στο γκρέμισμα του μισητού καθεστώτος που μας έσφιγγε το λαιμό.

Γνωρίστηκα με τους υπέφθυνους της αντιστασιακής εφημερίδας «Χριστιανική Δημοκρατία» και συνεργάστηκα μαζί τους. Τότε όμως ο αόρατος διχτάτορας Ιωανίδης - μετά από τα δραματικά γεγονότα του Πολυτεχνείου, που τα έζησα από πολύ κοντά - στέλνει τους Εσατζήδες του και με δυο λουκέτα κλειδώνουν τα γραφεία της επικίνδυνης για το τυρανικό καθεστώς «Χριστιανικής» κι εξορίζουν στη Γυάρο τον ιδρυτή κι εκδότη της Νίκο Ψαρουδάκη.

Πολές από τις σελίδες αφτού του βιβλίου είναι επηρεασμένος από τα δεινά εκείνης της σκοτεινής - αλά ας αφήσωτους εφημισμούς - της καταραμένης θέλω να πω, εκείνης εποχής...

Και δυο λόγια για το παρόν.

Είμαι ιδιοχτήτης και καθηγητής φροντιστηρίου ξένων γλωσών στην Κεφαλονιά από το 1976, συμετέχω κάπου-κάπου ενεργά στην πολιτική ζωή του τόπου, και συνεχίζω να γράφω ερασιτεχνικά όταν βρίσκω καιρό.

Ποιήματα και κοινωνικοπολιτικοεκπαιδεφτικά μου (καλούτσικος γλωσοδέτης ε;) άρθρα έχουν δημοσιεφτεί σε εληνοαμερικάνικα κι αθηναϊκά έντυπα καθώς και σε εφημερίδες της Κεφαλονιάς.

Περίπου το 1/3 αφτού του βιβλίου αποτελείται από αφτούσιες ή διασκεβασμένες παλιές δημοσιέφσεις μου.

Έχω επίσης μεταφράσει το βιβλίο «Μέρες Φρίκης στη Χιλή», εκδόσεις ΜΗΝΥΜΑ.

Περισότερα αφτοβιογραφικά στοιχεία ο αναγνώστης μπορεί να βρει (αν δε βαριέται να ψάξει) στα ποιήματα «Ρέμβη» στη σελίδα 193 και «Μήνες και μέρες» στη σελίδα 215 σ' αφτό το βιβλίο καθώς και στις σελίδες του επόμενου που σχεδιάζω να εκδώσω σε... καμιά εικοσιπενταριά χρόνια, όταν θα έχω πια συνταξιοδοτηθεί.

Μόνο τότε ελπίζω να βρω τον απαιτούμενο χρόνο κι ησυχία να ξαναφτιάξω βιβλίο.